'Hier ook een hoopgevend verhaal:
De eerste 31 uur, ruggeprik, wee-opwekkers en de hele rimram van inknippen, vacuum en een verpleegster op mijn buik te duwen. Kindje pas na 1,5 uur gezien 
Ik kan me niet herinneren dat ik bij de tweede echt heel veel angst had, maar het ging ook zeker door mijn hoofd, ik zag er tegenop. Maar ik had geen tijd om er over na te denken tijdens de bevalling, het was in 3 uurtjes gepiept, wel een weeenstorm, dat wel. Maar persen was maar 8 minuutjes. Ik was helemaal in de wolken daarna :inlove: Dus zo kan het ook!
Fijn dat je het al een beetje naast je neer kunt leggen, dat is al heel wat :thumbup: Succes verder met uitvinden hoe je het verder graag wilt aanpakken :thumbup: en geniet van je zwangerschap!
Verhalen van anderen nemen angst niet voor iedereen weg.
Wat ik zou willen aanraden is inderdaad een Doula in armen te nemen. Voor wie het niet weet, dat is een vrouw die jou en je partner emotioneel ondersteunt tijdens de bevalling. Vooraf maak je samen een geboorteplan, waarin je je wensen en dergelijke kenbaar kunt maken. Zij zal er dan op toezien dat jou wensen (mits reëel en mogelijk) worden nageleefd, zij kan voor jou spreken als je het zelf niet meer kunt/ zelf niet meer bewust bent van alles dat gebeurd. Een doula kent daarnaast vele technieken om je gerust te stellen en je er door heen te slepen.
Het is zelfs bewezen dat bevallingen met een doula vlotter en soepeler verlopen met minder complicaties, omdat ontspanning en gerustheid hele belangrijke factoren zijn om een bevalling te laten slagen.
Een doula kun je vinden door te googelen. Mijn tip: Zoek iemand die nog de opleiding volgt, het wordt niet vergoed en in dat geval kost het je niet zo veel.
Ik ben zelf na 2 bevallingen die niet vlekkeloos verliepen, ok angstig aangelegd, bang voor de helse pijnen en bang dat anderen (gyn/vlos) volledig de controle over lichaam en de gezondheid van mij zelf en mijn baby overnemen. Door het geboorteplan en iemand die er voor mij en mijn partner is, voel ik me veel zekerder!
Een ander voordeel is dat je na de bevalling een geboorteverslag krijgt waarin precies staat wat er allemaal gebeurd is, uit ervaring weet ik dat er vaak ‘gaten’ zijn en je dingen niet altijd meer goed kunt herinneren, dit is weer goed voor de verwerking.
Als je meer wilt weten mag je me pb-en.
ja ik had ook een mailtje van een doula ontvangen, maar ik betwijfel of me dat helpt hoor, heb wel het idee gehad dat ik niet overmate gespannen was ofzo, maar ik zou het de vk nog eens kunnen voorleggen.
Ik heb de begeleiding als goed ervaren, maar ik heb gewoon het gevoel gehad tijdens het persen dat ik volledig uit elkaar gescheurd werd.
Vandaag met de vk over gehad. Ze heeft mijn verhaal beluisterd en vroeg ook meerdere malen of het de begeleiding is geweest, maar dat is het echt niet voor mijn gevoel.
Haar advies was dan toch erover blijven praten en mijn onzekerheden uitspreken naar vk en vriend zodat we er rekening mee kunnen houden met de bevalling.
Ik heb ook nog gevraagd van die verdoving, maar die vraag kwam niet echt aan geloof ik, want een knip zetten was ook niet alles en deden ze pas als het hoofdje al stond (maar ik wil ook geen knip, ik wil dan alleen die verdoving, maar goed dat breng ik later nog wel weer eens ter sprake)
Vooralsnog is het redelijk rustig in mijn hoofd op dat gebied, mocht de onrust weer toeslaan bel ik gewoon de vk om mijn hart te luchten.
Hier nog iemand die naar het eind toe complete paniekaanvallen kon krijgen bij het idee om nog een keer te moeten bevallen.
Ik heb veel gepiekerd in die laatste weken, uitgezocht waar ik zo bang voor was en dat met mijn man en de vk overlegd.
1 van de voorbeelden die ik je kan geven was dat ik tijdens mijn eerste bevalling nogal hysterisch werd toen de weeenopwekkers werden opgevoerd terwijl me beloofd was dat ik eerst iets van verdoving zou krijgen.
Later kwam ik erachter dat ik op dat moment de controle verloor, het was niet meer mijn bevalling.
Die bevalling ging goed totdat het ziekenhuis besloot een handje te gaan helpen.
Dus afgesproken bij de tweede dat het mijn bevalling zou zijn, ik zou het voor het zeggen hebben en als het weer zover mocht komen dat ik opwekkers nodig had, dan zou ik eerst verdoofd worden.
Die paniekaanvallen bleven trouwens wel aanwezig.
Maar in de laatste 2 weken ben ik ontzettend gaan afzonderen.
Ik zat veel in bad en was alleen maar met mezelf bezig.
Na 2 weken was ik compleet rustig.
Met 40 weken was ik de hele nacht wakker, maar 's ochtends wel compleet rustig…heel apart en 's avonds begonnen de weeen.
Ik zou voor jezelf heel goed nagaan waar je bang voor bent.
En dan niet alleen voor het persen, maar voor welk aspect van het persen?
Voor de rest zou ik praten praten praten.
Ga het na en maak hele duidelijke afspraken.