Sinds Jenna is geboren word ik soms echt gek van mezelf.
2 weken geleden wilde hubbie Jenna waker maken, en Jenna slaapt heel erg vast rond 19:00 uur, en heeft ze er moeite mee om wakker te worden. Nu was ik naar de stad met de oudste, en hij dacht echt dat Jenna dood was, hij zegt in die paar seconde dat ze niet reageerde was ik haar begrafenis aan het regelen.
vorige week wil ik Jenna wakker maken ligt het dekentje op haar gezicht, we dekken haar heel laag op, met haar teentjes net niet aan de rand, en toch is het dekentje omhoog gekropen :? En dacht echt jaa nu is ze dood, gevoel wat door me heen ging vond ik echt zo eng !!
Paar dagen terug: Jenna slaapt op onze kamer, en als hubbie gaat werken hoor ik Jenna altijd even draaien, of kreunen, en valt daarna in slaap. Nu hoorde ik haar dus geen geluid maken, en hoorde haar niet ademhalen, en durfde gewoon niet te kijken, totdat ik haar hoorde ademhalen.
Ook deze week dan ga ik ff alleen weg, en dan denk ik stel dat ik een ongeluk krijg en laat ik hubbie alleen achter met 2 kindjes. Of nu gaat hubbie vanavond even met de oudste naar mijn schoonouders, en dan weet ik dat al ga denken stel dat ze een ongeluk krijgen etc.
Ik word echt gek van mezelf, bij Talysha heb ik dit nooit gehad, dacht wel eens soms van wat als… Maar nooit zo erg dan ik het nu heb…
helaas heb ik dit ook heel erg.
maar ik heb het bij de vorige 2 ook gehad.
het is helaas geen prettig gevoel.
maar het wordt minder.
:hug:
Ik heb dat bij Seline ook heel erg. MAar dat komt vooral voort uit het feit dat mijn moedergevoel al vanaf dag 1 aangaf dat er wat met haar was. Ik voelde dat gewoon aan. Niets ernstigs hoor. Ik had al vanaf dag 1 het gevoel dat zij ziekenhuizen zou gaan zien. en dat klopt.
Ook roep ik al vanaf dat ze net 2 maand is dat er iets met de oren en holtes is. En ze heeft inmiddels buisjes, de neusamandel gaat ze over 2 weken kwijt…
Maar goed dat is natuurlijk niet helemaal zoals jij het beschrijft. Kunnen nog de hormonen zijn he? En het feit dat je twee kids hebt nu en dat dat dus een dubbele verantwoordelijkheid is, dubbele zorgen etc etc?
heb t door hormonen bij nr 1 heel erg gehad, t wordt weer minder
een beetje angst voor wiegendood is wel normaal natuurlijk, ik duw soms ook even als ze heel diep slaapt…of als ze zomaar heel lang slaapt ofzo
krijg ik ook de kriebels…
ook op reis gaan zonder mn gezin vind ik vervelend, vond ik vroeger nooit een probleem
ik vind het eigenlijk wel natuurlijk dat proces…maar vervelend is dat gevoel wel ja
Veel hebben deze angst… Ik heb angst aan wiegendood! Een van ons treffen haar vaak op buik aan in bed. Of als ik wakker word s’morgens, ik haar niet eens hoor en dan snel naar haar toe moet gaan, ligt ze gewoon stilletjes in bed rond te kijken! Heel eng maargoed… Die angst gaat vanzelf wel minder worden 
Ik merk dat naarmate m’n kinderen ouder worden, ik heel erg bang ben dat iemand ze iets aan zal doen, ontvoeren, misbruiken, noem maar op. Heb daarom heel veel moeite met loslaten :oops: Gaat mijn oudste bij een vriendinnetje spelen, wil ik achteraf meteen weten wie er was, wat ze heeft gedaan en of er geen rare dingen gebeurd zijn. :eh:
Ook waarschuw ik regelmatig dat ze niet met vreemden mee mag gaan en als iemand haar vast pakt, ze heel hard moet gaan gillen 
Aan de andere kant wil ik ze ook niet te angstig maken en ze de vrijheid geven zichzelf te ontwikkelen. Vind dit echt heel lastig
Dat herken ik ook ja. Ik heb helaas heel wat ervaring met misbruik, en ben daar heel erg bang voor. Durf ze eigenlijk nergens alleen te laten, niet bij de papa van vriendinnetjes spelen, niet met hun oom op pad te laten gaan, buikpijn van de meester die dochter kreegI enz.
Ik heb daar wel therapie voor gehad wat me veel geholpen heeft. Het is niet over, maar dat zal ook nooit zo zijn. Het is wel weer leefbaar.
Het boek Nee! van Sanderijn van der Doef vind ik heel prettig om met de kinderen te lezen, over nee leren zeggen en wat te doen in enge situaties. Het geeft mij wat meer vertrouwen zonder mijn kinderen angstig te maken, want dat wil ik natuurlijk ook niet.
Romata, de angst die jij beschrijft is heel anders. Logisch wel, vlak na een bevalling hebben veel moeders daar last van. Net als de angst dat iemand je kind wat aandoet als het wat groter wordt en je wat meer moet loslaten. Ik denk dat het wel belangrijk is dat je er hulp voor zoekt als je merkt dat de angst je leven gaat regeren. Als je niet meer van je meisjes kunt genieten en alleen maar bang bent. Ik weet niet of dat nu zo is, dat zal je zelf in moeten schatten, maar let maar goed op jezelf. Het moet echt minder worden en niet verergeren.
neeh, ik heb het dit keer gelukkig niet. BIJ juul durfde ik snachts gewoon niet naar beneden uit angst dat er mensen met pistolen onder de bank zaten oid. Ik kan er nu hartelijk om lachen. Nu ben ik juist het tegenovergesteld. Ben totaal niet bang.
T slijt vanzelf weer… maar duurde wel een poosje. Mijn vriendin vroeg eht vanlaatst dus toen moest ik er weer aan denken. Maar eht is wel heel vervvelend!
Hopelijk is het snel over! :hug:
nee niet heel erg, wel voor wiegendood, gelukkig kruipt W niet naar beneden maar omhoog in bed.
ik ben in het begin snacht en smorgens ook weleens wezen kijken of hij nog ademde en ik doe het soms nog weleens betrap ik mezelf op.
voor de rest ben ik nog heel relax
hopelijk wordt het wel minder, alleen met angst leven is niet fijn voor jou en ook niet voor je meisjes :hug:
Jah dat herken ik heeeeel erg jah,
zelfs bij R ga ik steeds even luisteren, ik wrijf zelfs even over dr gezichtje om te kijken of ze nog beweeg. en bij S zit ik zowat met mn hoor bij dr mondje/neusje om te luisteren.
Ik haal ook vanalles is mn hoofd, stel je voor dat er iets met mij gebeurd, dan worden mn meiden uit elkaar gehaald omdat ze een andere vader hebben. en dan weet ik zeker dat R dr zusje nooit meer zal zien…
aankomende woensdag gaat R met school naar t bos, ( 30 min hier vandaan ) en haal dan allemaal senarioos in mn hoofd wat er kan gebeuren,
soms word ik echt gek van mezelf maar ben gewoon bang dat mn meiden zonder mij moeten gaan leven of ik zonder 1 van hun 
dat is wel mn grootste angst,
maar denk dat elke moeder dat wel heeft
Heeel herkenbaar… Had het heel erg toen B geboren is. Als hij erg lang sliep dacht ik ‘nu is het dan zover…’ en durfde ik bijna niet te gaan kijken. En dan stelde ik dat uit waardoor ik me slecht voelde. En de opluchting als ik hem dan hoorde! Heb hem ook wel een paar keer per ongeluk wakker gemaakt, gewoon om te checken of hij er nog was… Pffff bij de eerste had ik dat veel minder.
Heb het nu nog wel eens, hoor, maar een stuk minder, gelukkig.
Nu ben ik veel sneller ongerust als mijn man langer wegblijft dan ik dacht. Ga me dan allerlei ongelukken in het hoofd halen en bedenken wat ik tegen de kinderen zou moeten zeggen en hoe ik ze zou moeten troosten en of ze zich hem nog wel zouden kunnen herinneren etc. :oops:
Mijn kinderen hebben me veel meer bewust gemaakt van onze kwetsbaarheid, maar daardoor ook van het geluk dat we wel hebben…
Dus je angst, hoe vervelend ook, geeft ook aan hoe superveel je van je kinderen houdt…
Groetjes,
LaBruja
Heel herkenbaar. Ik had het bij Gwen, waarschijnlijk doordat ze net na de geboorte niet zelfstandig wilde ademen. Dat waren de langste 5 minuten van mijn leven en het heeft zijn weerslag gehad op ons. Maar je moet je kindje ook leren vertrouwen. Dat kost gewoon tijd. Met Dean heb ik er geen last gehad, totdat het kindje van mijn vriendin plotseling aan wiegedood overleed. Het eerste half jaar daarna was ik weer heel bang dat er iets met hen zou gebeuren. Langzaam kreeg ik weer het vertrouwen terug, al ben ik me er nu meer bewust van dat je moet genieten van de kids!
Gwen gaat bij ons in de straat alleen spelen (het is een doodlopende straat), maar ik heb haar wel duidelijk gemaakt dat ze nooit met iemand mee mag gaan, ook niet met andere kinderen. En spelen bij ‘vreemde’ kindjes (bijvoorbeeld klasgenootjes) vind ik doodeng! :oops: Gelukkig praat ze 24/7, dus ik merk het wel als ze het niet naar haar zin heeft gehad. Ik vraag haar ook altijd wat ze heeft gedaan daar en met wie ze heeft gespeeld. :oops:
Loslaten van je kinderen is het moeilijkste dat er is!
Heel veel herkenning , zeker de 1e weken bij Ivan was ik bang voor wiegedood. Misschien bij mij wel versterkt vanwege het overlijden van Daan
Hij sliep bij ons in de kamer , we hebben een vrij grote slaapkamer hij sliep aan de andere kant van de kamer en ik had zelfs babyfoon aan staan tijdens het slapen De 1e keer dat hij doorsiep en gelijk tot 9.00 heb ik erwin gestuurd om te kijken
zelfs nu als Ivan een keer langer slaapt vind ik het heel angstig :oops:
Ook nu ben ik angstig , zeker voor koortslip hou mijn meisje goed in de gaten qua temp Ik temp ook nog 2x per dag voor mijn eigen geruststelling.
Helaas kan ik moeilijk genieten van de eerste maanden
Yep hier ook herkenning. Deels net als Karin door de eerdere ervaring. En daarom ook voor de bevalling al hulp gezocht. De bevalling vond ik nog reuze eng. De eerste maanden dacht geen haar op mijn hoofd eraan hem op een eigen kamertje te laten slapen en luisterde ik telkens of hij wel lekker lag te slapen en niet te stil was (ooooh wat waren die nachtvoedingen fijn!) en later toen hij door ging slapen brrrr. Reuze eng. Nu kan ik het langszaamaan ook wat loslaten. Hij kan al uit logeren zonder dat ik als een kip zonder kop door de kamer loop en een slapeloze nacht heb. :oops:
Het allerstomste is wel dat ik het meer kan relativeren door het andere uiterste te denken. ALS er iets is met hem, als hij waar dan ook door zou overlijden…dan kan IK daar niets aan doen. We doen er (dat geldt natuurlijk voor alle ouders) alles aan om ze veilig te houden maar aan al onze kunde zitten grenzen. En het is voor mij iig toch al wat anders omdat ik al heb meegemaakt hoe het is om je kind te verliezen. Ik ben al zo intens verdrietig geweest, weet hoe het is en voelt. En idioot als het toen ook leek…IK leef nog…het wordt weer een volgende dag en meer van die achterlijke cliche’s. Elke dag is een kadootje! En wat zou het toch vreselijk zijn als we niet van die dag hebben genoten en niet van onze kinderen hebben genoten! (ondanks de zorgen die er toch af en toe zijn hoor) :-*
ja herkenbaar bij nikki had ik het al ging steeds kijken of ze wel ademde
bij lizz kijk ik ook en als ze zo vast slaapt ziet ze er heel wit uit en als je
dan op dr gezicht drukt en ze reageer niet ga ik kapot van binnen pff het idee
om een kindje te verliezen.
Ik denk ook dat het door dit forum erger is bij mij omdat je het hier ook leest
wiegendood en de andere dingen zoals ziektes
ik had een verhaal gelezen over een kinderen van 1,5 die overleden was in dr slaap
ja nikki was toen net zo oud en ik heb dr wakker gemaakt :oops:
en deze zwangerschap ben ik steeds bang geweest dat ze zou overlijden in me buik
het is heel normaal dat je als moeder zulke angsten hebt en het maakt je denk ik
ook oplettender
Wat jij nu hebt nu ze geboren is, heb ik nu in de zwangerschap elke droom gebeurd er iets :roll:
Ik hoop dat je straks als ze er wat langer is je rustiger voelt en die nare gevoelens weggaan meis :hug: voor jou.
Zou geen tip of truc weten, waarschijnlijk heeft het te maken met de nieuwe verantwoording die erbij is gekomen door haar komst, hormonenreset je bent kwetsbaarder.
:hug:
Hier ook veel last van, al wordt het de laatste tijd wel minder…! Ik herken zó veel wat iedereen in dit topic zegt :o :roll:
ooo wat is dit herkenbaar…
Nu ik zwanger ben, droom ik de vreselijkste dingen.
en ik wordt wakker omdat ik mensen door het huis hoor sluipen.
Isa slaapt erg vast en tegenwoordig voel ik weer aan haar borstje of ze nog ademhaalt.
Echt heel eng allemaal…
Hopelijk gaat het na de geboorte van de baby geleidelijk aan weer over 