Ik ben niet alleenstaand, en sinds kort ook niet meer werkend. Voorlopig dan.
Ik wil hier toch even zeggen dat ik al die alleenstaande ouders zo enorm bewonder! Natuurlijk zul je wel moeten, maar ik vind het echt knap dat iedereen op z’n eigen manier zo de schouders eronder zet, en de dingen accepteert zoals ze zijn.
Echt mijn petje heel, heel diep voor jullie af meiden :thumbup:
Toevallig zat ik onder het eten nog aan Fiep te denken, die er nu toch ook in eerste instantie alleen voor staat. Ik heb daar zo veel respect voor, onder dit soort omstandigheden. Wat zijn er toch veel sterke vrouwen op de wereld :thumbup: Ik kan er soms jaloers op worden
Wat bedoel je met dat Fiep er ‘in eerste instantie’ alleen voor staat, als ik vragen mag?
Wanneer je gaat bevallen, dan is het toch altijd wel fijn om je daar helemaal op te kunnen richten, en dat een ander dan de mensen kan gaan bellen die jou eventueel moeten bijstaan, en je andere kind of kinderen gaan opvangen.
Ik beviel vrij makkelijk, en zag er ook niet echt tegenop, maar ik was toch wel erg blij dat ik gewoon een volwassene bij me in huis had, die de bijzaken kon regelen.
Ik ben niet alleenstaand, en sinds kort ook niet meer werkend. Voorlopig dan.
Ik wil hier toch even zeggen dat ik al die alleenstaande ouders zo enorm bewonder! Natuurlijk zul je wel moeten, maar ik vind het echt knap dat iedereen op z’n eigen manier zo de schouders eronder zet, en de dingen accepteert zoals ze zijn.
Echt mijn petje heel, heel diep voor jullie af meiden :thumbup:
Toevallig zat ik onder het eten nog aan Fiep te denken, die er nu toch ook in eerste instantie alleen voor staat. Ik heb daar zo veel respect voor, onder dit soort omstandigheden. Wat zijn er toch veel sterke vrouwen op de wereld :thumbup: Ik kan er soms jaloers op worden
complimentjes zijn altijd fijn om te ontvangen :-* en nu er kokkers over me blijken te dromen, vind ik het goed te lezen dat er ook kokkers zijn die onder het eten aan fiep denken. Ik dring binnen in het echte leven van de andere kokkers
Inhoudelijk moet ik zeggen dat het echt niet zo voelt, sterk, of iets waar je respect voor moet krijgen of zo. Misshcien ook omdat voor mij het alleenstaande moedersschap steeds meer voelt als een keuze dan iets wat me overkomen is. En daaruit voortvloeiend zou ik dus niet staan te springen om -als het om de grote lijnen gaat-te ruilen met mensen die het wel met 2 doen.
Maar ik zat gisteren op de bank en besefte toen toevallig wel dat ik natuurlijk een heel andere beleving heb van zo’n zwangerschap dan mensen die het gewoon met z’n tweeen doen. Voor mij is het iets wat ik in mijn eentje doe, dat is natuurlijk toch wel heel anders. Maar voor mij dus eigenlijk juist heel normaal.
En het respect mag komen als ik het klaar speel die twee goed op te voeden in m’n eentje. Zo lang ik nog niks heb bewezen met nr 2, heb ik nog helemaal geen veren verdiend, behalve misschien een kleintje voor de durf om het te proberen. (al is een Plaat voor mijn Kop allicht terechter als blijkt dat ik het helemaal niet aan kan )
Dat ik aan jou denk komt omdat jij zo compleet anders bent dan ik, en toch in veel ook weer hetzelfde. Tenminste…dat idee heb ik, want laten we eerlijk zijn: hoe goed ken je elkaar van een forum??
Op de een of andere manier vind ik jou fascinerend
Maar goed, tot nu toe doe jij het in mijn ogen prima, je hebt een leuk en stabiel kind, je hebt een echt grote mensen leven, je redt het allemaal. En geloof me, 2 kinderen is echt niet zo veel anders dan 1 kind. Dus ook die tweede ga jij weer laten uitgroeien tot een goed mens. Ik heb er alle vertrouwen in.
Maar voor mij is het in de loop van de jaren wel gaan voelen als een keuze, als iets wat ik prefereer bóven het met z’n tweeen doen, omdat ik heb gemerkt dat dit jasje mij eigenlijk als gegoten zit. Dus met die insteek zie ik het niet als ‘het beste ervan maken’ of zo, maar gewoon voor de manier waarop ik mijn leven vul…
hmmm, misschien is het niet mijn dag om dingen duidelijk proberen te maken…
Maar voor mij is het in de loop van de jaren wel gaan voelen als een keuze, als iets wat ik prefereer bóven het met z’n tweeen doen, omdat ik heb gemerkt dat dit jasje mij eigenlijk als gegoten zit. Dus met die insteek zie ik het niet als ‘het beste ervan maken’ of zo, maar gewoon voor de manier waarop ik mijn leven vul…
hmmm, misschien is het niet mijn dag om dingen duidelijk proberen te maken…
O, maar dat had ik wel begrepen hoor.
Mijn post was ook niet perse voor jou , maar voor alle andere moeders, die niet de keuze hadden…En al schrijvend kwam ik toen weer bij jou uit,en dan vooral nu je bijna gaat bevallen. Want juist dat lijkt me gewoon lastig wanneer jij de enige volwassene in huis bent. Het was dus een soort van aanvulling op de eerdere tekst.
nou ja, zoiets dan.
En mijn reactie, dat ik het niet met je eens was, die was dan weer op die veren in konten steken
Ik geloof niet dat ik nu heel duidelijk ben, 't is blijkbaar een onduidelijke dag ofzo. :?
ik ben ook alleenstaande moeder met twee kinderen. Ik werk 32 uur.
mijn oudste gaat wel naar zijn vader maar de jongste is altijd bij mij, die heeft geen contact met zijn vader (kinderen hebben niet dezelfde overigens, anders was t wel erg zielig geweest :))
ik ruim vaak alleen op, schoonmaken schiet erbij in. Ik probeer alles zoveel mogelijk bij te houden maar ik heb er vaak echt geen puf voor. Op woensdag ben ik vrij en dan ben ik alleen aan t wassen, vouwen en poetsen. Ik doe boodschappen op woensdag en zaterdag (scheelt wel veel geld, omdat je alles vooruit moet plannen). Ik werk vaak toch nog thuis op woensdag maar dat is dan als de oudste speelt en de jongste slaapt.
Sociale contacten vind ik lastig te onderhouden. Omdat de jongste geen vader heeft moet ik voor hem steeds oppas zoeken als ik weg wil. Dat is niet goed voor mijn schuldgevoel. Ik doe het wel, want ik vind het ook belangrijk dat ik mezelf weer kan opladen. Jongste gaat 4 dagen naar het kdv en de oudste zit op school. Ma, di, do en vrij istie bij zijn vader. dinsdagavond tot donderdagochtend en vrijdagavond tot maandagmorgen is hij bij mij. Alle vrije tijd die ik heb dus. Dat valt me zwaar en ben aan het nadenken of ik dat anders wil. Maar ook dan voel ik me schuldig dat ik Bas wegstuur om aan mijn rust te komen plus dat ik hem dan bijna niet zie. Het blijft lastig om te middelen tussen werk en kinderen. Maar dat hebben alle werkende moeders denk ik
Verder weet ik vaak van voren niet meer dat ik van achteren leef, maar als ik net doe of ik gek ben is er niks aan de hand
)