van mijn kinderwens voor een derde. Hoe doe je dat?
Ik heb altijd 3 kinderen willen ‘hebben’. Mijn vriend wil echter ‘maar’ 2 kinderen. Ik ben erg blij met mijn beide blagen, maar ik kan die wens voor een derde op de een of andere manier maar niet loslaten.
Ik vind het lastig om uit te leggen en ik kan me voorstellen dat het ontzettend ondankbaar klinkt, want ik heb het geluk dat ik zonder problemen 2 gezonde kinderen heb mogen krijgen. En toch he, het blijft maar door mijn hoofd spoken. Omdat ik bijna 40 ben heb ik ook het nu of nooit gevoel. Zoiets van, straks is het voorbij. Ik blijf ook maar op kok rondhangen als meelezer/infojunk terwijl ik hier weinig meer te zoeken heb maar het is gewoon nog niet klaar voor mij of zo.
Maar ja, als hij niet wil dan houdt het op, he :?
Wie kent dit gevoel, en hoe ga je er mee om? Of sterker, hoe kom ik er vanaf??
Helaas kan ik je geen antwoord geven.
ik had dit gevoel na onze tweede Ook heel sterk.
Gelukkig wilde mijn man uiteindelijk ook gaan voor een derde.
bij ons kwamen alleen erg veel negatieve reacties uit de omgeving.
we hadden 2huilbaby s gehad en 2 traumatische bevallingen.
en je gevoel is niet raar hoor ondanks dat je 2 gezonde kinderen hebt.
Same here!
Ik had ook heel graag een 3de gewild. Helaas zaten er zoveel ‘maars’ aan. We zouden dan een slaapkamer te weinig hebben. (ze kunnen goed bij elkaar, eventueel nog op de zolder met vaste trap een slaapkamer bij te maken), opvangkosten; toen ze samen naar de GO gingen bleef er ongeveer niks van mijn deel loon over. Nu de oudste naar school dus wat meer over. Straks de jongste ook naar school dus eindelijk mijn loon over. Dan zou een 3de wel kunnen.
En zo bleef ik maar doorgaan met denken.
Maar goed, de knoop doorgehakt, de babykamer verkocht, wandelwagen verkocht. Kleertjes afgegeven, babyspeelgoed weg.
En ik moet zeggen dat het nu wel goed voelt. Ergens zal altijd die 3de kinderwens blijven. Ik denk dat die ‘volgende kinderwens’ er na een 3de, 4de of 5de enz. altijd wel zal blijven.
Dus dat is mijn tip. Geef voor en na het babyspeelgoed weg. Geef eventueel bewaarde kleertjes af, of verkoop ze op MP. Verkoop de wandelwagen/babykamer, babygerelateerde dingen voor en na. In het begin deed ik dat met moeite, en een brok in mijn keel.
Maar steeds een dagje verder, weer iemand blij gemaakt met iets anders, voelde ik me ook steeds blijer 
En het zien dat andere kindjes de kleertjes van de onze aanhebben doet al helemaal goed 
Herkenbaar…helaas.
Wil zelf graag een derde, maar ML niet.
Hij ziet drie kids in z’n eentje verzorgen wanneer ik aan het werk ben echt niet zitten…( ik ben kostwinner)
Hoop op het winnen van de loterij, dan tbm en lekker zelf bij de kids en dan een derde… maar ja.
Geen tips van hoe ermee om te gaan, ik zit in de ontkenning en hoop serieus op die loterij, haha!
O ja en de biologische tijd dringt hier ook.
Ga zeker niet een derde opdringen aan mijn man, maar ik zeg niet; ok dan kies ik ook voor geen derde.
Ik houdt mijn wens en zie wel hoe het loopt. 
Mijn wens loslaten zou ik moeilijk/ verdrietig vinden; wens niet in vervulling, hmm ik denk dat ik dat dan beter kan verdragen.
Maar ik weet wel waar ik gevoel van spijt over zou kunnen hebben als ik later oud en bejaard ben…( als het er eventueel, misschien dan toch maar twee blijven).
En met onze twee ben ik wel bewust blij, ben niet "pas " gelukkig met een derde, maar ja gevoel he…
hier had ik ook graag een derde gewild, mijn man wist het nog niet zeker, maar neigde sterk naar niet.
helaas bleek een paar maanden na de bevalling van mijn jongste dat ik een auto-imuunziekte heb, die door de bevalling juist erger kan worden.
en aangezien ik na de jongste al helemaal niks meer zelf kon, had mijn man niet zoveel trek in een kindje erbij. ook de rest van de mensen die is heel erg veel geholpen hebben, zeiden, nu overkwam het je, als je ervoor kiest moet je ook zien dat je je ermee red want dan doen wij het niet meer.
dus vor mijn man was die keus snel gemaakt. gezien de onduidelijkheid die er toen was omtrent de ziekte heeft mijn man zich laten helpen, en man man wat heb ik die avond dat het gebeurd was gehuild, definitief klaar… nooit geen kindje meer.
nu voelt het verstandelijk ok, en vind ik het op zich prima, maar elke keer als iemand in mijn omgeving zwanger is of bevallen… blijft het gevoel van nog een kindje knagen.
Nou, allereerst ben ik ook zo’n meelezer die hier gezien de leeftijden van de meiden misschien niet zoveel meer te zoeken heeft, maar ik vind het gewoon gezellig. Ik blijf dus nog even. Kan me goed voorstellen dat jij dat ook doet hoor.
Ik herken je derde-kind-wens niet. Maar het lijkt me heel lastig om die te hebben wanneer manlief die niet heeft. Hij is natuurlijk wel een heel belangrijke factor (snap jij ook wel :roll: ) ) Kan hij jou uitleggen waarom niet? En jij hem waarom wel?
Dank voor jullie antwoorden.Tis fijn dat het herkend wordt.
Mijn vriend is heel duidelijk. Tis goed zo, we hebben een jongen en een meisje :roll: Het past niet in de auto, het kleine kamertje is te klein en bovenal, ze zijn nu (jongste is oefenen vandaag :inlove: ) zo veel makkelijker en allebei naar school. Baby tijd, slapeloze nachten, slaapjes, de zorgen etc etc. Hij heeft dat wel gehad. Zoiets van seen that, done that. Nu gaan we verder.
En ja, verstandelijk voel ik dat precies zo. Dat is zo gek he, verstandelijk is het gewoon klaar. Qua tijd, combi met werk etc etc. En ook lichamelijk ben ik er niet ongeschonden uitgekomen en ben ik weer fit aan het worden en zo.
En toch blijft het knagen. In mijn omgeving verklaren ze me voor gek, al begrijpen ze het ergens ook wel. Met mijn vriend heb ik laatst voor het eerst duidelijk kunnen maken hoe diep die wens zit. Dat had hij eigenlijk niet zo door, zei hij… Mannen :roll: Dat vond ik wel erg prettig, in ieder geval. Hij ging het laten bezinken en kwam er op terug. Hij is overigens een stuk jonger dan ik dus zijn klokje tikt nog wel ff door.
Het is zo gek dat gevoel en ratio niet op een lijn zitten :? En uitleggen, tja, nee, tis net of mijn lichaam er om vraagt. Zoiets? Ik kan het ook niet uitleggen.
Overigens hebben we de babyspullen niet meer in huis dus dat afscheid heb ik al genomen. Ik hecht daar ook weinig waarde aan (behalve aan de bedjes, dat dan weer wel, die staan bij opas en omas). Dus we hebben geen babyspul meer in huis.
oef… auw… herkenning.
Hier in ons hart (van man en mij) nog een derde kindjes wens. Nog 1 kindje erbij… als hekkesluiter…
maar er zitten hier medische en financiele tegens in de weg. Begin 2011 zijn we er wel voor gegaan… dat is geeindigd in een miskraam. En nu moeten we dus besluiten om het bij onze 2 knapperds te houden. Maar wat is dat moeilijk zeg. Ik kan geen afscheid nemen van de spulletjes (wat hierboven voorgesteld wordt)… ik hoop op een wonder… maar ja eigenlijk hou ik mezelf voor de gek natuurlijk.
Herkenbaar… Ik wilde het echt heel graag, mijn man wilde in het begin “misschien”. Ik wilde steeds liever, hij wilde steeds minder graag…
Uiteindelijk heb ik hem voor het blok gezet, nu of niet… Want ik wilde ook geen 8 jaar tussen oudste en jongste en ik wilde ook niet blijven vasthouden aan een “misschien” die dan misschien toch een nee zou worden. Het werd “als jij het echt zo graag wil, dan doen we het maar”. Ik sprong een gat in de lucht op dat moment… Om twee weken later weer met beide voeten op de grond te belanden. Want was dat wat ik wilde? Nee dus, ik wilde een kindje omdat we dat samen willen en niet “omdat ik zo nodig moet”.
We hebben veel gepraat en ook echt ruzie over gehad en ik ben erg verdrietig over geweest, maar op een gegeven moment ben ik de voordelen gaan benoemen ipv wat ik ga missen.
De vrijheid die ik terugkrijg als ze straks allebei op school zitten, de vrijheid die ik nu al heb in vergelijking met de babytijd, 2 mooie, gezonde kindjes die ik al heb, mijn lijf die van mij blijft (ik vind zwanger zijn dus echt niet leuk ;)) en nog veel meer dingen.
Nu heb ik er vrede mee, ik wil nu zelf geen derde meer omdat ik geniet van mijn leven zoals het nu is. Afgelopen zomer heeft mijn vriend zich dus laten steriliseren.
Succes en ik hoop dat jullie er samen uitkomen en dat er een oplossing komt die voor allebei ok is… Misschien kom je ook nog zo ver dat je zelf geen 3de meer wil, net als ik 
zooo herkenbaar…
dat had ik ook…
wij hebben er ook 2 manlief wou er ook geen 3
ik was hier ook veel te veel en ben hier gaan afsluiten…
minder gaan komen want ik kon het niet meer aanzien…
manlief wou het niet tot een tijd geleden hij er over begon wij er nog eens goed over gepraat hadden…
hij merkte hoe diep het zat en hoe graag ik het wou…
hij het met 2 wel goed zou vinden financieel ruimte enz enz
maar waar 2 konden eten ook wel 3 konden eten als we samen wat luxe er voor wouden inleveren
en toen heeft hij uiteindelijk toe gegeven en ergens volgend jaar zwanger zijn van de 3de (als het lukt)…
bij mij speelt leeftijd van manlief of mij niet mee… hij is 29 en ik 25 maar de leeftijd van onze oudste wel hij word in mei al weer 8 en ik wil niet nog veel langer wachten want dan word het verschil me te groot…
aan mij heb je niet zo veel als ik dit terug lees maar wou het toch even delen
Ik was er wel echt klaar mee na de geboorte van de tweede. En ik kon me zó vinden in de woorden van de osteopaat waar ik toen kwam. Hij heeft er 4 (!) en was eigenlijk al blij met 2. Hij weet ook als geen ander door z’n vak wat er o.a. mis kan gaan en hij zei dus ook dat hij het gevoel had het lot te tarten. De kans dat er ergens een keer iets mis zou kunnen gaan (in welk opzicht dan ook) werd steeds groter. Zo voel ik het ook. Ik ben heel blij met 2 kerngezonde kinderen. Basta… Maar ik heb makkelijk praten hè. Ik wil je ook niet overtuigen met mijn beweegredenen, hoor. Alleen uitleggen wat mij sterkte in het gevoel van klaar-zijn.
hier was het juist andersom :shifty:
ik was er zo klaarmee 2 kindjes vond ik zat
manlief wou graag nog een 3e
ik had het allemaal eigenlijk wel afgesloten het is dat ik te jong was dat ze mij niet wilde helpen anders had ik allang onder het mes gegaan want manlief krabbelde terug die had zoiets van ja maar ik wil nog een 3e
alle kamers zijn vol (nu moeten we het hele huis echt fors verbouwen)
ok in de auto past het
beide kids gaan naar school (ok Odin “maar” 4 dagdelen in de week)
beide kids slapen door
ofwel waarom alles overhoop gooien
en toen maakte ik een foute berekening en was ik direct zwanger :wall:
m’n hele wereld stond op z’n kop wat was ik hier totaal niet blij mee :oops:
en opzich moet ik er nog steeds aan wennen dat er straks weer zo’n hulpeloos hoopje mens bij komt maar goed langzaam begint het besef te komen straks de 20 weken echo en dan babyspullen kopen
en ik snap de andere kant ook wel hoor want we hebben ook gezeten dat ik graag kids wou en hij er totaal niet klaar voor was :mrgreen:
en dat ik al klaar was voor een 2e en hij het wel best vond
Erg mss maar hier dus zwanger van onze tweede (derde) en ook ik heb zelfs nu al heel sterk die derde kindjeswens. Helpt ook niet echt mee dat zo ong alle gezinnen in onze straat uit minimaal 3 of zelfs meer kindjes bestaan. En waar manlief in eerste instantie helemaal niet zo onwelwillend tegenover 3 kindjes stond is er natuurlijk sinds het begin van onze kinderwens achterlijk veel veranderd. Eerst de noodzaak voor IVF, toen een overleden kindje meerdere miskramen tja dus ik kon en kan me nog steeds helemaal voorstellen dat het gevoel van het lot tarten ook bij mijn man meespeelt. Aan de andere kant denk ik dan, het lot is al getart, we hebben al zoveel meegemaakt. :oops:
Ik laat het gezien het feit dat ik nu ook nog zwanger ben op zijn beloop. Maar ik vraag me bij mezelf wel al af hoe het zal voelen straks met 2 kindjes en in hoeverre mijn derde kindjeswens zal afzwakken. :think:
Qua nuchter beredeneren kan ik me idd ook van alles indenken hoor; hopelijk straks 2 gezonde kindjes, de kosten lopen door, mijn man is nog niet ‘oud’ maar heeft wel zoiets tot ik 45 ben (volgend jaar wordt hij 42) wil ik evt nog wel een kindje krijgen maar daarna voel ik me te oud. En aangezien er tussen manlief en mijzelf 7 jaren verschil zit vind ik dat hij daar mss iets meer in te zeggen heeft dan ik. :shifty: Maar ik stop mijn hoofd nog even in het zand en ga zoooo mijn best doen van deze zwangerschap en babytijd te genieten. Ik doe maar ‘alsof’ het de laatste keer zal zijn.
zo herkenbaar.
Ik heb een stiefzoon en een dochter van ons samen. Ik zou zo graag nog een kleintje van ons samen willen, maar manlief wil niet meer.
Ik zie alle voordelen van niet doen heel duidelijk, maarja, het zit te diep om het dan maar ‘niet meer te willen’.
Sorry voor de late reactie.
Meisje, het blijft gewoon gek, dat gevoel of die drang, vind ik.
Vicky, ik weet niet of ik dat had gedaan :oops: Waarschijnlijk is mijn wens zo groot dat ik als hij toegeeft, ik er gewoon voor ga. Echt, tis heel erg maar dan denk ik, ach, hij gaat het vast net zo leuk vinden :shifty:
Rhiannon, voor jou is het weer heel anders. Het lijkt me erg moeilijk dat je wel 3 kinderen hebt gekregen en er straks ‘maar’ 2 zijn die je daadwerkelijk grootbrengt. pff wat een gemis :hug:
Chantal, dat lijkt me heel lastig want jullie hebben al het besluit genomen om voor die derde te gaan, je bent gewoon zwanger geweest en dan gaat mis 
En dan wordt het besluit teruggedraaid, poehee, dat is een ommezwaai. Ik vind het nogal wat.
Tja, nu ik dit hier schrijf raak ik er steeds meer van overtuigd dat het gewoon genoeg moet zijn. Los van de bevallingen (die niet makkelijk waren) speelt er genoeg in mijn leven om niet ook nog een derde kind (mocht dat lukken) erbij te ‘hebben’. Laat ik daar maar eens aan gaan werken ipv deze wens na te jagen.
Ik hoop dat het lukt om het wat van me af te zetten.
Hey meid,
Ik heb ook hiermee te maken, al gaat het bij ons om een 2de en niet dat we het niet willen maar dat het medisch gezien gewoon niet te doen is voor mij, in mijn onderschrift zie je wat me te wachten staat.
Hoe ik ermee om ben gegaan…sja door ontzettend veel stil te staan bij wat voor geluk ik al heb, ik heb 1 gezond zoontje via ivf mogen krijgen, ik dat medisch trajact heb ik helaas veel mensen leren kennen die never nooit een kindje hebben mogen krijgen.
Tuurlijk doet het pijn, je hebt een wens die niet in vervulling gaat, een toekomstdroom die je op moet geven, das niet gemakkelijk.
Maar probeer anders te gaan denken…denken aan wat je wel hebt ipv wat je niet hebt, klinkt gemakkelijk en dat is het ook niet, maar uiteindelijk helpt het wel.
Ik denk de laatste dg veel aan mijn zwangerschap terug en dat ik dat nooit meer zal meemaken…maar andzijds denk ik weer, ik heb het tenminste een keer mogen meemaken.
Heeeel veeel sterkte!
Je hebt gelijk hoor Natascha, vaak lukt dat ook wel, maar nu die 40 nadert is het wel ineens zo definitief en blijk ik er meer moeite mee te hebben dan ik dacht.
Maar ik realiseer me terdege dat ik gewoon niet zo moet zeuren. Als ik ook zie/lees wat anderen voor hun kiezen krijgen dan schaam ik me toch wel voor mijn geklaag.
T is ook niet gemakkelijk, er zullen altijd momenten zijn dat we t zwaar hebben. En zeuren is het niet hoor, het is een rouwproces waar je doorheen gaat…niemand kan daar ook maar 1 oordeel over vellen.
Iemand heeft mij eens keihard gezegd jij hebr al ene waar zeur je over, ik heb helemaal geen, ik begreep haar wel maar t raakte me wel, ik had echt zoiets oordeel ff niet over mijn verdriet zeg 
:hug: :hug:
hier ook een wens voor een derde
maar door mijn bekkenklachten en soms ook wel het gevoel van 3 is zo veel
wilde manlief liever niet voor die derde en ik snapte het wel
maar het gevoel bleef toch steeds komen.
Ik moeten zeggen dat voor mij veel er over praten heel goed hielp.
Nu bleek ik afgelopen zomer toch onverwacht zwanger te zijn van een derde
dus is mijn wens op een bepaalde manier toch uit gekomen maar dat was wel nadat we duidelijk hadden besloten toch niet voor die derde te gaan dus het was wel even wennen.