Hoe nemen jullie afscheid van jullie kind(eren), als jullie ze afzetten?
Riley gaat er nu heen, nu al de 6e keer ongeveer, hij is vrolijk zodra hij het gebouw ziet, zou je denken, mooi toch?
Maar zodra hij binnen is, buggy uit , zie je zijn gezichtje van vrolijk naar onweer gaan, en zodra we binnen komen gaat hij hangen, huilen en bijna overstuur.
We laten hem wel achter, en te troosten is hij wel, maar het breekt me hart.
Hij heeft dus nu echt door dat we hem achter laten.
Nu kwam de leidster met een optie, een boekje maken voor Riley, voor thuis, van het bed, gebouw, leidsters, om elke dag in te kijken zodat hij vertrouwt zal worden met hun.
Zo ook andersom. Wij maken een boekje voor hun met foto’s van ons.
We weten nu niet of dit een optie zal zijn, maar het is te proberen.
Ik weet dat het hoort hoor, dat een kind huilt, maar hoe gaan jullie om met dit soort siyuaties, kan moeilijk helemaal niet meer gaan, of Riley brengen en rennen om te voorkomen dat hij mij ziet gaan.
als je hem op komt halen hoe snel is het over?
CHreche waar ivan heen gaat huilt hij ook eerst maar vaak is het heel snel over.
EN hebben ze een leuke dag gehad.
Ik geef hem aan een leidster en geef hem een kus en ga weg. Blijf niet te lang anders wordt het erger
Hij gaat huilen zodra we binnenkomen in het zaaltje, geef hem een kus ‘Dag dag’, en loop weg. Vorige keer duurde het 30 min, daarna 15 minuten, nu was het wel zo over, maar toch.
Hij ziet me als we hem komen halen, dan wil hij wel mee, maar is toch wel vrolijk, en blijkt een leuke dag te hebben.
Hoelang zal hij dan nog gaan huilen?
Dat kan heel lang duren, als ik bij ons op de chreche kijk veel kids van 1 tot 3 jaar huilen even als papa of mama weggaan. Als ouders is het ook niet leuk. Zolang hij vrij snel weer speelt dan heeft hij het echt naar zijn zin hoor. Anders bel je na een uur hoe het gaat.
Hier gaat het ook aan mijn hart hoor als ik Ivan hoor huilen maar ik weet dat het zo over is en dat hij weer leuk gaat spele.
hier soms huilen soms niet. Op deze creche zijn ze erg bezig met afscheid nemen. Vinden het belangrijk dat kids door hebben dat je echt weg gaat en niet dat je opeens weg bent. Hier zwaaien ze mij dan ook met tl uit. Moet zeggen nu ze vaker komt gaat het goed! Vanmiddag kwam ik was ze aan het tekenen, en wou niet eens mee :inlove:
Arielle huilde eerst nooit en nu ineens wel. Volgens oei ik groei is het een sprongetje en alles wat genoemd is kwam me wel HEEEEL erg bekend voor 
Hoort bij zijn leeftijd denk ik…
Lianne heeft op het kdv een foto lijst met foto’s van thuis.
Afscheid nemen is 9 van 10 keer een makkie.
vanaf het begin af aan hebben we een ritueel.
Ik zeg mama gaat werken ga jij dag zwaaien?
Dan geef ik haar aan een leidster en die gaan dan samen zwaaien.
Op de momenten dat ze spongetjes heeft dan huilt ze wel erg als ik weg ga maar das al over voor ik het gebouw uit ben.
Lianne is met 10 maanden voor het eerst naar het kdv gegaan en rond haar 1e verjaardag pas volledig en toen huilde ze wel vrij veel.
Goed teken zeiden ze toen tegen mij… ze heeft zich aan jouw gehecht :mrgreen:
Jinthe gaat al vanaf dat ze een maand of 3 is naar het KDV. In het begin legde/zette ik haar ergens neer in ging ze lekker spelen. Sinds een paar maanden is ze eenkennig, vindt ze vreemde mensen niet meer zo leuk en begrijpt ze ook dat papa/mama soms weg gaat. Nu gaat ze dus niet meer lekker spelen.
Ik loop met Jinthe naar binnen, praat wat met de aanwezige leidster(s) en geef Jinthe vervolgens aan hen. Dan is het direct brullen, maar ik weet dat het twee minuten later (als ik uit het zicht ben en zij wat wordt afgeleid) over is en dan vermaakt ze zich prima. Sommige kindjes zwaaien nog even door het raam naar papa of mama als die buiten langsloopt, bij Jinthe werkt dat averechts, dan zet ze het opnieuw op een brullen, dus dat doe ik voorlopig niet meer.
Ik geef Jinthe bewust aan een leidster, want dan heeft ze in ieder geval iemand om haar te troosten en af te leiden. Haar in haar eentje op de grond laten huilen vind ik echt te ver gaan.
Natuurlijk is het rot om je kind huilend achter te laten, maar verder vind ik het alleen maar gezond. 't is inderdaad een teken van goede hechting. Ik zou me pas echt zorgen maken als ze het niet deed. En ze leren ook dat mama (of papa) wel weg gaat, maar ook weer terug komt. Wat natuurlijk wel belangrijk is, is dat een kind niet de hele dag overstuur blijft. Als je je daar onzeker over voelt, zou ik met de leidsters afspreken dat je bv. een half uur of een uur later even belt hoe het gaat, dan kunnen ze je wellicht geruststellen omdat ie lekker zit te spelen oid.
Mijn zoontje is deze week ook begonnen met huilen, bij het weggaan. Das echt niet leuk nee.
Woensdag bleef hij de hele dag een beetje verdrietig, maar dat kan ook door tandjes komen hij had die avond ervoor ook slecht geslapen daardoor. En gister ging het wat beter, heb zijn favoriete knuffel mee gegeven. Zodat ie iets heeft wat hij kent. Ook gisterochtend was hij hangerig wilde de hele ochtend bij de leidsters op schoot zitten.
Ik hoop maar dat het snel weer minder wordt, ik ga er vanuit dat het een fase is, een bewust wording dat mama of papa een tijdje weg zal zijn.
Riley heeft ook best een moeilijke leeftijd om te starten. hij beseft goed dat je weg gaat… wat je nu al doet kun je het beste blijven doen. een knuffel en kus geven, zeggen dat mama moet gaan en ook daadwerkelijk gaan. hou het afscheid kort dan weet riley ook waar hij aan toe is. ella heeft het nu ook soms, maar het is over voor ik op mijn eigen groep ben.
hier was het hetzelfde verhaal een beetje. Ik heb haar gewoon afgeleverd gezegd… mma gaat weg en komt jou straks weer halen. Na een keer of wat ging het goed, en als ik nu zeg dat ze mag spelen bij de kindjes… staat ze met de jas en tas al bij de deur!
K liep daar ook wel eens weg met tranen in de ogen, maar ben er van overtuigd dat, zodra ik weg ging, zij wel aan et spelen ging. en dat was gelukkig ook zo
Ik denk dat de leeftijd idd lastig is.
Jurian gaat al sinds hij 3 maanden is, en weet niet beter. Ik zet hem op de parkeerplaats op de grond, en dan loopt hij zelf het pad af naar het speelplein, en dan naar de buitendeur. Vaak is hij er al voor ik de auto op slot heb 
Dan doe ik de deur open, en sprint hij naar binnen. Ik moet hem vaak weer uit de speelhoek halen om zijn jas uit te doen. Hij kijkt ook amper om als ik wegga.
Wat ik wel altijd doe, is als ik hem 's morgens uit bed haal vertellen wat er gaat gebeuren ‘Vandaag brengt papa jou naar het kinderdagverblijf, dan mag je de hele dag lekker spelen met de juf en de kindjes. Dan kom ik jou vanmiddag weer ophalen’. En als ik hem ‘s middags breng ‘ik breng je nu naar het kdv, papa komt jou vanmiddag weer ophalen, en dan kom ik jou vanavond als je slaapt nog een hele dikke knuffel geven.’ Zoiets
Vandaag ging hij naar de oppas van de sportschool, en toen rende hij opeens achter me aan toen ik wegliep, met een bibberlipje. Dat ken ik totaal niet van hem. Toen hebben we samen even 2 minuten op de grond gespeeld, en toen hij in zijn spel zat heb ik gezegd: doei, ik ga weg, ik kom je zo weer halen.’ En toen was het ook goed.
Ophalen is hier sowieso een feest, dan springt hij voor de deur en gilt heel hard: mamaaaaaa, mamaaaaaaa! Net alsof hij me al jaren niet heeft gezien, en het helemaal niet leuk heeft gehad, wat helemaal niet zo is 
Het gaat zoveel beter nu.
Het is nu geen kus, het is ‘dada’, en hij gaat lachend weg.
Niets omkijken, gewoon ‘Daa!’…
:mrgreen:
Lars zit al vanaf dat hij 3 maanden is op het KDV!
Afscheid nemen ging altijd makkelijk, maar sinds een week of 4 geleden gaat hij huilen als ik zeg dat ik ga werken. Het is inderdaad de leeftijd, ze snappen dat je weg gaat en ze zijn aan ons als ouders gehecht. Meestal is het huilen binnen 2 minuten over. De leidster neemt hem over en leidt hem af met speelgoed. Als ik dan weer langs het raam loop zie ik hem vaak alweer leuk spelen. Bij het ophalen moet ik altijd de tas van Lars inpakken in een andere ruimte. Als ik hem niet meeneem die ruimte in gaat hij weer huilen. Hij wil dolgraag met me mee naar huis. Ik ben blij met zijn reactie, hij houdt van mij :lol: !