adoptie troubles / issues

Hallo,



zoals een aantal van jullie weten zijn wij al een tijd met adoptie bezig. Nou loop ik persoonlijk een beetje tegen mijn eigen grenzen aan.

Wij zouden gaan voor een kindje uit China, was niet mogelijk vanwege onze korte huwelijks duur (is vorig jaar ingesteld dat je in 2 jaar getrouwd moet zijn bij inschrijving bij vergunninghouder) Toen besloten om over ter stappen naar Taiwan, wat ik een moeilijk keus vond, omdat ik vind dat je het niet hebt over een supermarktartikel, maar over een kind. Dus dat niet even snel van A naar B hobbelt omdat dat sneller zou gaan.



Maar nu lopen de swachttermijnen in Taiwan ook op. Ik weet dat ik niet de enige ben, maar ik vind het gewoon zo moeilijk. Het komt er nu op neer dat we (zoals je nu zeggen) nog zo? 4,5 jaar moeten wachten. Maar overal lees je nare berichten, directeur van Wereldkinderen stapt op, grenzen dicht, regels worden aangescherpt enzovoorts.



Nu ben ik niet perse op zoek naar bemoedigende woorden, maar meer naar mensen die tegen hetzelfde aanlopen.

Als ik naar ons kijk is het namelijk als volgt, ik ben gelukkig met mijn man, ICSI gaat niet meer gebeuren, door complicaties, adoptie duurt vreselijk lang en we zullen niet de eerste zijn die vlak voor het einde van de rit te horen krijgen dat de regels aangescherpt worden en waardoor we buiten de boot vallen. Kan en wil ik hier nog wel mijn energie in steken en straks misschien in de grootste bodemloze put vallen die er bestaat.



Moeilijk, moeilijk…



Nu vraag ik me dus af hoe anderen hiermee omgaan, beginnen ze er niet aan en kunnen ze er niet aan beginnen omdat ze bv door leeftijd al weten dat het niet gaat lukken, of financieel of…

(zo dit moest ik even kwijt!



liefs Suzanne

Lieve Suzanne,



Ik denk dat heel veel van je vragen herkenbaar zijn voor mensen die ook met adoptie bezig zijn/gaan.



“worden we wel goedgekeurd”

“komen we door alle rondes”

“zijn we niet te oud als het eindelijk zo ver is”

“financieel, redden we het wel…”

“hoe lang is het wachten”



en dan heb je nog de gewone twijfels die iedereen heeft (ook die niet adopteren, maar bijv. zwanger zijn)



“kan ik het allemaal wel”

“doe ik het wel goed”

“zou ik wel gek op het kindje zijn”

“zou het kindje gek op mij zijn”





Ik denk dat je je niet moet laten afschrikken door deze vragen.

Als je op adoptie sites kijkt, zul je zien dat heel veel mensen met dezelfde vragen zitten. Maar de mensen die al een kindje hebben geadopteerd hebben er vaak ook nog veel voor over om het hele proces nog eens te doorlopen om een 2e kindje te adopteren.



Dat de directrice is opgestapt wil niet zeggen dat jullie niet moeten volhouden. Ik denk dat zij heel veel gevoel liet meespelen in haar werk. Zij ziet dingen van heel dichtbij en het was erg frustrerend voor haar om te zien dat de bureaucratie en commerciele doeleinden vaak belangrijker waren dan waar het werkelijk om draait en dat is: “een kindje een thuis geven, dmv interlandelijke adoptie”.



En dat is waar jullie al die tijd voor hebben gevochten en waar jullie zo mee bezig zijn geweest. “Om een kindje een thuis te geven” icm een kinderwens. Jullie zijn al zo ver.



Het mooiste wat jullie gaat overkomen in de toekomst is waarschijnlijk “jullie kindje in de armen sluiten”… (mits er nog meer blokkades op de weg komen… :frowning: :pray: )



En ja… je kunt het!

Ik kan natuurlijk niet voor jou spreken, maar ik denk ook dat je het wel wilt.





Zijn er dingen gebeurt, persoonlijk, dat je zo doet twijfelen?

Zijn jullie gewaarschuwd dat het misschien helemaal niet doorgaat?

Zit er in de bijeenkomsten een hoofdstuk dat je je ook moet voorbereiden op een gigateleurstelling, want het zou niet door kunnen gaan?







het is een hele grote stap… maar wel een waardevolle en dankbare stap.





Voor mij: wij zijn gestopt toen ik dus zwanger bleek van Stan. En omdat de kosten voor adoptie zo hoog zijn, ja… dan geef ik dat geld toch liever uit aan Stan… Egoïstisch of niet? Nu ik het zo lees… :oops:

Maar als die kosten niet zo hoog waren geweest, dan was ik er a la minute weer aan begonnen.






Dikke knuffel en veel liefs,

:-*

Noortje

Ik begrijp jouw gevoelens helemaal.

Wij willen sowieso geen geadopteerd kindje, gewoon omdat we dat zelf niet aan kunnen. Het wachten wat we de afgelopen jaren gedaan hebben, heeft zoveel met ons gedaan. Heeft ons zoveel energie gekost, dat willen we niet nog eens.



Dus wij hebben ervoor gekozen om niet voor adoptie te gaan, vanwege het wachten, vanwege de kosten en vanwege de onzekerheden.

Tegen de tijd dat het kindje bij ons zou kunnen komen, zijn wij misschien emotioneel wel helemaal op.



Ik lees dat jullie graag willen adopteren. Een kindje uit China kan nu niet, maar een kindje uit Taiwan waarschijnlijk wel. Ik denk dat je in gedachten moet houden dat je een kindje een kans op een goed leven kunt geven.

In hoeverre jij/jullie het aankunnen om in onzekerheid te leven kan ik niet inschatten. Het is heel onzeker, kost veel geld.

Eigenlijk moet je gewoon doorgaan met de orde van de dag en afwachten. Maar dat lijkt mij juist zo verschrikkelijk moeilijk…



Is er geen bijeenkomst mogelijkheid met andere ouders in spe? Er zijn zeker mensen, misschien iedereen wel, die tegen deze vragen aanlopen…



Heel veel sterkte in ieder geval met de keuze die jullie maken :hug:

Hallo Suzanne,



Alweer wat maanden geleden jouw berichtje…hoe gaat het nu?



Ik heb van dichtbij meegemaakt hoe moeilijk het hele proces van adoptie is…maar ook hoeveel het uiteindelijk waard is!

Mijn zus heeft een jarenlange weg achter de rug van mmm en alle ellende die erbij komt kijken. Uiteindelijk raakte ze haar eierstok en eileiders kwijt en was het definitief einde verhaal… Toen zijn ze voor adoptie gegaan. In dec. 2002 zich ingeschreven bij VIA en in februari 2006 hun voorstel gekregen uit China (toen ging China nog snel). Ze zijn nu de trotse ouders van Yulin, een prachtkind! Wat ik vooral mooi vind, is dat ze nu beide zeggen dat alle ellende zo had moeten zijn opdat zij de ouders van Yulin konden worden! Ze hadden evengoed nog een kinderwens… Voorjaar 2007 hebben ze hun 2e procedure opgestart en sindsdien wachten ze alweer… Mijn zus was bang dat het wel 2012 of 2014 ging worden, nu China zo moeizaam gaat… Na veel overwegingen (je hebt het inderdaad niet over een supermarktartikel, maar een kind!)hebben ze nu besloten voor een special needs kind te gaan. Eind december 2009 waren alle papieren in orde en nu lijkt er dit jaar eindelijk een eind aan al het wachten te komen. :pray: Kan niet wachten weer naar schiphol te mogen!



Tenslotte nog even een linkje waar je misschien iets aan hebt:

http://www.rodedraad.com/



Liefs, Fraukje

hoi Fraukje,



Ik zag in een keer dat mijn topic weer ophoog gehaald was.

het gaat wel aardig. de procedure loopt traag door, zeggen we dan maar :wink:



Het enige wat mij angst inboezemt, is dat als hij nog een jaar langer zou duren ,dan lukt het niet meer in het land waar wij voor gekozen hebben, i.v.m. de leeftijd van mijn man. Maar daar probeer ik maar niet teveel mee bezig te zijn.

fijn dat je zus zo blij is maar haar dochter, nu maar hopen dat de tweede procedure ook lukt. Tja dat special need van China vonden wij nog een brug te ver voor een eerste kindje.Kan me voorstellen dat je bij een tweede daar iets anders instaat.



Wij zijn nu bezig met de adoptie vanaf september 2006.



groetjes,



suzanne