Mijn zoon zit in een lastige fase. Hij is heel aanhankelijk naar mij toe en het lijkt net of hij zelf niets durft of kan. Hij vraagt bij alles of ik hem wil helpen. Bijvoorbeeld hij wil kleuren. Prima, ik pak de kleurtjes en hij zegt welke kleurplaat hij wil. En dan moet ik meekleuren. Wat tot gevolg heeft dat ik heel de plaat kleur en hij 2 strepen zet. En als ik het niet doe, dan gaat hij krijsen en dreinen en dat gaat heel de dag zo door. Hij wordt ook bijna iedere nacht wakker. Komt dan bij ons liggen en kruipt heel strak tegen me aan. Ik moet dan ook altijd mijn arm om hem heen slaan. En hij slaat dan zijn arm om mij heen.
Afgelopen vrijdag zette ik de kindjes af op het kinderdagverblijf. Ik ga dan meestal met zoon nog even spelen omdat het afscheid dan makkelijker gaat. Toen ik ging wilde hij bij een leidster die aan het voorlezen was gaan zitten. Dus ik zeg: dan pak je een stoeltje en dan ga je daar zitten. Dus hij pakt een stoeltje en ik loop naar de deur om te gaan. Komt hij achter me aan met de stoel. Mama, jij moet die daar neerzetten. En dat terwijl hij het groepje al voorbij gelopen is.
Ik weet niet zo goed wat het is. Zou er teveel ineens gebeurd zijn in zijn wereldje (opa doodziek, mama ziek, zelf buisjes, Carnaval, naar een groepje hoger op het kdv)?
Hij heeft het alleen bij mij. Bij papa is hij redelijk zelfstandig, op het kinderdagverblijf doet hij veel zelf, bij opa en oma ook. Alleen bij mij zoekt hij constant bevestiging. En als ik hem daarin zijn zin geef door steeds te doen wat hij wil, dan ben ik heel de dag voor hem aan het spelen en hij kijkt ernaar. Dus dat doe ik niet. Ik zeg nu dat ik even met hem ga spelen en dat ik daarna bijvoorbeeld eten ga koken of dochter eten ga geven etc. Maar dan is het na die speelperiode dus echt niet leuk. Dan blijft hij aandacht vragen op een negatieve manier. Hij gaat met speelgoed gooien, hij gaat krijsen, hij gaat slaan. En dat dus alleen bij mij :think:
Het lijkt heel vaak of hij zich achter mij verschuild. En als ik hem dan loslaat door weg te gaan om iets anders te doen, dat hij er dan achter komt dat hij het zelf moet doen en niet op zichzelf vertrouwt. Maar anderen is dit dus nog nooit opgevallen. Ik weet niet zo heel goed wat ik ermee aan moet. Ik hoop dat het een fase is, maar soms ben ik bang dat er meer achter zit of aan de hand is vanwege mijn psychische problemen die op zijn gaan spelen na de geboorte van onze dochter.
Je zegt het zelf al een beetje, dat het toch een fase is. Hij is niet altijd zo geweest maar er is wel veel veranderd in relatief korte tijd. Dat zal vast wel deels zijn weerslag hebben maar je geeft ook al aan dat je in zo ongeveer alles meegaat. Niet perse slecht als je alle tijd van de wereld zou hebben. Maar als mama heb je natuurlijk nog meer te doen. Zoals idd eten koken en huishouden etc niet te vergeten nog een kindje dat graag aandacht wil.
Ik ben tegenwoordig best euhm streng naar zoonlief toe. Die wil de laatste tijd erg veel…zegt ook letterlijk ik WIL een snoepje, of ik WIL drinken bij voorkeur met NU enzo. Merk ook echt dat hij meer de interactie opzoekt, en niet altijd op een leuke manier. :shifty:
Om dat enigszins in banen te leiden (althans poging tot) grijp ik terug op wat ik via een korte cursus heb geleerd mbt Gordon. Ga op zijn niveau zitten (auwie zegt mijn bekken en rug) en vertel hem dat ik naar hem heb geluisterd, ik bewijs dat ik gehoord heb wat hij heeft gezegt en herhaal het. En zeg dan bv; jij WIL een snoepje heeft mama gehoord. Mama WIL dat jij je schoenen aandoet. Dus we doen EERST de schoenen aan en dan mag jij een snoepje. Of wanneer het geen tijd is voor een snoepje dat hij ipv een snoepje een lekkere appel mag oid. Al met al kiest hij 8 van de 10 keer eieren voor zijn geld en werkt mee.
Als het de tijd is die ontbreekt werkt misschien een kookwekkertje? Snoesje had laatst een goeie tip via de Hema. Een visueel kookwekkertje waarbij je zoon kan zien hoe de tijd verstrijkt omdat het venstertje langzaam sluit. 5 minuten bv zal ws nog wat teveel vragen van zoiets abstracts als tijdsbesef. Je zet het kookwekkertje en en verteld hem dat wanneer het kookwekkertje klaar is mama komt helpen met inkleuren. Nogmaals het wekkertje zetten geeft aan hoe lang mama helpt. Misschien dat hem dat wat kan helpen en vooral ook jou?
Hier herkenning hoor, het is altijd al een aanhankelijk tiep geweest maar het laatste half jaar voordat hij naar school ging was het heel extreem. En idd, alleen bij mij. Niets zelf kunnen, niets durven (terwijl hij bij anderen die dingen zonder moeite durft/doet), een duidelijke oorzaak heb ik nooit gevonden. Ik weet ook niet of ze echt heel bewust ermee bezig zijn, het leek hier altijd alsof hij oprecht behoefte had aan contact met mama en het dus ook echt heel moeilijk vond als ik geen tijd voor hem had.
Ik heb mijn best gedaan iets meer te investeren in de individuele aandacht en het extreem aanhankelijke waaide vanzelf over. Ik gok dus op een fase, zoek de oorzaak niet bij jezelf in dit geval. 
Bedankt dames, voor jullie reactie :thumbup:
D, ik zoek het inderdaad wel bij mezelf :oops: Ik ben alleen iedere keer zo bang dat hij anders reageert dan hij eigenlijk bedoelt. Dat deed ik vroeger namelijk zelf. Dan zei ik letterlijk: laat me maar met rust, maar ik bedoelde, sla een arm om me heen. Beetje dat idee. Waarschijnlijk is het dus meer mijn angst dat hij hetzelfde reageert als ik vroeger. En die angst projecteer ik dan weer op hem en hij wordt daardoor misschien te klein gehouden door mij. En dan blijft hij aandacht vragen.
Afgelopen zondag zijn wij op een verjaardag geweest met 11 kindjes tussen de 0 en 7. Ik heb daar eens een beetje op zitten letten hoe die andere papa’s en mama’s met hun kindjes omgaan. En ik merkte daar dat ik bij alles wat meneertje doet een reactie op hem geef. Terwijl dat helemaal niet nodig is. En dat probeer ik nu thuis dus ook minder te doen. Hij speelt heel luidruchtig en ik dacht altijd dat hij dan tegen mij praatte. Maar hij speelt gewoon met 2 autootjes of zo op dat moment. Dus ik reageer nu alleen als hij echt naar me toekomt. En het gaat (geloof ik) al beter 
fijn dat het al beter gaat meis!
en het is natuurlijk ook: als mama altijd een reactie geeft, raak je daar ook wel aan gewend natuurlijk…
:-*