Ik heb een beetje lastige vraag: :eh:
Wanneer ik bezoek krijg (en dan hangt het er van af wie er komt) en me man is niet thuis dan vind ik het moeilijk om mijn aandacht te verdelen tussen mijn bezoek en Gabriël.
Als mijn man thuis is dan gaat hij Gabriël aandacht geven en ik klets gewoon verder met mijn bezoek. Maar als hij er niet is dan weet ik het ffe niet … en ik heb nu 1 ervaring:
Laatst was een oud-collega op bezoek en ik was alleen thuis met Gabriël.
Hij had toen gegeten en hij sliep. Op een gegeven moment werd hij wakker en begon te huilen. Maar niet op de manier zoals ik gewend ben. Dit was echt een gehuil van: Je geeft je bezoek aandacht maar ik wil ook aandacht van je !!! en ik wist ffe niet wat te doen omdat ik druk met mijn bezoek aan het praten was.
Ik heb hem opgepakt en wat geprobeerd aandacht te geven maar het is lastig om die aandacht te verdelen.
Mijn oud-collega en ik kennen elkaar intussen wel al jaren en zijn soort van vriendinnen geworden dus heb ik voordat ze wegging ook aan haar gevraagd wat ze ervan vond hoe ik het oploste …(ze heeft namelijk zelf een zoontje van 3 en is nu zwanger)
Toen zei ze dat ik het heel goed deed … vond ik fijn om te horen maar het gekke ervan is, dat ik daar helemaal niet bewust van ben en dat ik niet besef dat ik het goed heb gedaan :doh:
Dus zou ik graag jullie reactie/mening/ervaring hierover willen horen.
Hoop dat jullie tips voor me hebben hoe of wat, want zit er nog steeds wel mee …
Mijn oud-collega was de eerste persoon bij wie ik dit probleem ervaarde … had het nog niet gevoeld bij eerdere bezoek … maar voordat dit weer voorvalt leg ik het hier ffe neer …
Alvast bedankt voor jullie reacties 
groetjes, Els
Ja ik vond dat de eerste maanden ook moeilijker, maar mensen hebben er begrip voor dat je meer aandacht voor je kind hebt dan het bezoek, tenminste dat was bij mij zo. Bas was en is een makkelijke baby, die je overal neer kunt leggen en zichzelf altijd goed heeft kunnen vermaken.
Het is je eerste kind en alles is onwennig.
Dankjewel voor je antwoord, ik heb ook wel een lief en makkelijk kind hoor. Het is meer het gevoel wat ikzelf erbij heb … voel me er gewoon niet prettig bij … zou het liefst het bezoek weg sturen en lekker met me kind bezig zijn :mrgreen: :mrgreen: :mrgreen:
Ik praat altijd netjes met het bezoek, maar als mijn kind me nodig heeft laat ga ik naar haar toe en laat ik hun lekker zitten. Mijn familie en vrienden begrijpen dat wel, geloof ik. Ik heb ze eerlijk gezegd nooit om hun mening gevraagd; ze moeten het maar accepteren dat dat hier zo gaat. Vooral in de eerste 3 maanden was Mara erg onrustig en had veel aandacht nodig. Maar nu is ze juist heel gezellig en meegaand. Als ik met iemand babbel babbelt ze lekker mee. :inlove:
Kijk mensen komen bij mij op visite en ze weten dat ik kinderen heb.
Thomas gaat altijd wel lekker spelen, Sem is nog wat klein om zich lang zelf te vermaken. Maar als ze een huilbui of wat dan ook hebben dan zijn mijn kids echt mijn eerste prioroteit. Als dat mijn visite niet aan staat dan gaan ze maar weg en moeten ze vooral overdag niet meer op visite komen, maar lekker 's avonds.
Jazeker mijn baby is ook mijn eerste prioriteit daarom wil ik het liefst het bezoek wegsturen hahahaha
ik denk dat er geen bezoek is die niet snapt dat je (even) naar je kind te gaat. Ik veronschuldig mij altijd netjes, en krijg dan duizend keer te horen dat dat nergens voor nodig is (ik ben ook veel te net opgevoed 
).
Ik vind bij kindjes van ouder, zeg 1 jaar +, het iets anders worden, zeker als ze aandacht vragen omdat ze het niet tof vinden dat je op dat moment aandacht geeft aan je bezoek. Ik vind dat nano nu bijvoorbeeld best mag leren dat ik niet altidj voor 100% met hem bezig kan zijn, en dat als er bezoek is, hij er best bij mag zitten, en hangen en zo, maar niet alle aandacht naar hem hoeft te gaan. Maar een kindje van 3 maanden is daar nog veel te jong voor.