Onze oudste is altijd al een ‘dromer’ geweest. Maar het lijkt nu steeds erger to worden, of het valt meer op nu zijn broertje van bijna 3 alles wel ‘normaal’ doet.
Voorbeelden:
Hij KAN niet opruimen als er verschillend speelgoed door elkaar ligt. Blijft gewoon voor zich uit zitten staren totdat je zegt: Doe DAT autootje in DIE bak.
Als hij zijn eten niet heeeeeeeel lekker vind zit hij gewoon boven zijn bord te staren en eet niks. Als ik hem evt. voer eet hij het braaf en zelfs met smaak op.
Op school zit hij zo een kwartier boven een knip en plakwerkje te staren en dan staat alles er nog net zo bij.
Als hij zich aan moet kleden trekt hij als het kon zo twee schoenen over elkaar aan, of twee broeken, of wat dan ook. Je moet hem alles letterlijk voorkauwen.
Als je hem een opdracht geeft, bv ga je jas halen, dan is hij zo snel afgeleid dat hij 9 van de 10 keer met niks of iets anders of 100 vragen terug komt.
Enzovoort…
Dit is niet altijd zo, soms gaat het ineens goed, maar het begint wel echt op te vallen, helemaal nu zijn broertje van 2 het wel allemaal ‘gewoon’ doet.
Hij is verder qua ontwikkeling prima bij, ook wbt cito scores etc., kan bijna lezen en al een beetje rekenen, sociaal gaat het ook prima. Alleen dat dromerige… Het lijkt net of hij niet logisch na kan denken of zo, terwijl hij dan wel ineens: Twee keer 1 + 1 is 4, he, mam? Vraagt. Dus dat is dan wel weer super…
Oja, Hij heeft wel epilepsie en slikt depakine, en hij is bij een logopediste omdat hij overmatig kwijlt. Maar volgens ‘de artsen’ is er verder geen verband…
Herkent iemand dit??? Moeten we hier iets mee???
Van mij mag hij lekker dromen, hoor, maar het moet hem sociaal en qua ontwikkeling niet in de weg gaan zitten…
Hmm, het klinkt mij inderdaad als een ‘dromer’, wat later vaak een kindje wordt wat ‘intern’ wordt afgeleid of zelfs hyperactief kan zijn, maar dan alleen in zijn hoofdje (veel drukke, chaotische gedachten die alle kanten op gaan en bij alles wat hij ziet of doet weer ergens anders heen schieten).
Ik denk dat je je geen zorgen hoeft te maken over zijn intelligentie, wel kan ik me voorstellen dat hij moeite heeft zich te concentreren.
Is hij op school (letterlijk) bij de les te krijgen? Of als jullie thuis een taakje doen?
Je kunt evt ook eens proberen om vriendelijk aan hem te vragen waar hij mee bezig is. Geef wat hij doet een naam (“was je weer aan het dromen?”) en kijk eens of hij er wat over kan vertellen. Het gebeurt overigens ontzettend vaak dat dit soort dingen gaan opvallen als een kindje naar school gaat, dus maak je daar geen zorgen over.
Als hij op school nog voldoende meekomt (evt met een beetje bijsturen), op zowel sociaal- als leergebied zou ik me geen zorgen maken, op zijn minst totdat hij 6 jaar is. Dan pas heeft het ‘zin’ om je zorgen te gaan maken en eventueel ‘verder’ te kijken.
4,5 is nog veel te jong om een ‘diagnose’ te gaan stellen, maar stel dat het zover komt, dan zou je bijvoorbeeld kunnen denken aan ADD of ADHD van het onoplettende type (intern afgeleid).
Hier ook een dromer (onze dochter). Idd ook al van kleins af aan.
De juf van school merkt het ook al heel lang, en ik weet niet wat we er mee moeten.
Het is nu zelfs zo, dat de juf twijfelt of ze over gaat naar groep 3 of niet (niet alleen hierdoor, maar heeft er wel veel mee te maken).
Als ze bijv aan het tekenen is, of met dr barbies speelt, is ze ook heel erg in drzelf. Kan dan roepen wat ik wil, maar ze hoort me niet. Moet dan echt naar dr toe of 10x dr naam zeggen.
En dat gebeurd op school dus ook.
Of als we thuis komen, en ik zeg vlak voordat ik de deur open doe, Sarah, je mag je schoenen aan houden! Ok? Zegt ze Ja.
En dan zeg ik vaak nog: wat zei ik? En dan herhaalt ze het.
Loopt ze naar binnen, doet dr jas uit, doet even iets anders (iets vertellen, broertje helpen) en hup daar gaan dr schoenen ook uit.
Lily dank voor je heldere mail… ADD onoplettende type schoot ook al door mij heen, maar dat klinkt ‘erger’ dan het tot nu toe is. Wel iets om in de gaten te houden, idd.
DarkAngel, zou F. ook precies zo doen, met die schoenen, heel herkenbaar. Al zegt hij soms ook gewoon ‘weet ik niet’ als ik hem vraag wat ik hem net (duidelijk) gezegd heb. Dan zeg ik het nog een keer, hoort hij het, en dan is het dus ook nog maar de vraag of hij er echt wat mee doet…
huh, lastig dus. Hoop maar dat het gewoon verstrooidheid is, en dat het vanzelf beter wordt…
Door dekapine kan een kind/persoon ook wat ‘dromeriger’ worden!
Heeft hij nog last van insulten? En is er sprake van afbouwen?
Onze oudste heeft (gelukkig) een lichte vorm van epilepsie, en de kinderarts adviseerde ons ook dekapine. Omdat ik zelf uit de zorg kom weet ik wat anti-epileptica met een persoon kan doen, dus hebben wij geweigerd.
Waarschijnlijk is dit bij-verschijnsel bekend bij jullie, maar ik wilde het toch laten weten, want die medicatie doet naast hele goede dingen ook heel veel fout en misschien is het een idee om daar wat aan te doen…
