3 sticky's.... (Arm om je schouders)

Ik weet niet wat ik heb vandaag…



We vieren Marijntjes 2e verjaardag. Een van mijn vriendinnen komt vandaag niet. Het is vandaag 5 jaar geleden dat ze, 8 maanden zwanger, moest toekijken hoe haar moeder wegvloog en eindelijk verlost was was alle ellende en pijn…



En ineens dacht ik aan onze Mojo, wilde iets schrijven in haar topic… En dan zie je nóg 2 sticky’s: Michar en Missygirl worden óók gemist. 3 dierbare kokkers hebben we in 4 jaar tijd moeten laten gaan… En ook partners van kokkers die moesten gaan…



Wij vieren vandaag feest, en ik kan alleen maar denken aan die mensen die ook zo graag nog heel veel verjaardagsfeestjes hadden willen vieren. Ik denk aan hun partners die hen er zo graag bij hadden willen hebben. Aan de kinderen die zonder hun mama weer een verjaardag vieren.



En ik realiseer me hoe kwetsbaar alles dat ik heb is. En ik realiseer me dat ik moet genieten. Ik heb immers het voorrecht er nog te mogen zijn.



Dus lieve dames (en de enkele heer) vergeten we alstublieft niet te genieten? Het leven is te mooi om aan je voorbij te laten gaan…



:oops:

Confronterend he Mar… :-* Maar weet je het genieten op genietmomenten gaat vaak als vanzelf, is ook redelijk makkelijk. Dat relativerende denk ik meestal (of vaak?) aan wanneer het een keer minder goed gaat. Op achter-het-behangplak momenten, als het hier thuis gewoon ff bagger gaat. Als we thuis als partners een meningsverschil hebben. Dan denk ik weer even terug aan die ene nacht vorig jaar waarin ik dacht dat ik ook manlief aan het kwijtraken was. En echt waar dan lijkt het ineens een heeeeeel stom meningsverschil hoe belangrijk de aanleiding ook is (of lijkt). :oops:

En bovenal; heeeeeel veel plezier met vieren en gefeli met je kleinste meisje! :inlove: :-*

Marion, ten eerste gefeliciteerd met je mooie meisje.



Wat heb je het mooi en confronterend beschreven.

Iedereen heeft wel eens zijn minder goede dagen, maar daar is niks bij vergeleken met dit heftige verlies, van een vader of moeder voor een kind.

Zo zinloos lijkt het , als ik een meningverschil heb met papa, als ik weer eens loop te zeuren dat hij zijn troep op moet ruimen, besef ik, dat ik nog mag en kan zeuren om deze dingen… :kaars:

heftig he. ik denk er regelmatig aan, vooral door mijn eigen zoon :vlinder:, mijn nichtje :kaars: en door Hennie :kaars:

een december2007 mama die zo actief met ons mee schreef. een warme, vrolijke, energieke jonge meid die dol was op haar verloofde, honden, leuk huis en óntzettend trots op haar zwangere buik, een eerste kindje. overleden in het kraambed.

de wereld staat stil.

en bij iedere mijlpaal van onze dreumessen denken we aan haar dochtertje die ook deze mijlpalen beleeft, maar dan zonder haar moeder.

nu een papa op dit forum die ineens moest gaan :kaars:



en zo zijn er veel mama’s, papa’s en kinderen :vlinder: die zo ontzettend gemist worden. niet uit vanzelfsprekendheid, wel uit enorme dankbaarheid voor zoveel wat we wél hebben proberen het beste te maken uit iedere dag. niet altijd makkelijk, wel enorm de moeite waard.



Fijne verjaardag gewenst vandaag :-*

tja en dan krijg ik weer kippenvel.



en bedenk me dat je van elk moment moet genieten omdat het zo voorbij kan gaan.



en soms heel soms vraag ik me dan af, waarom ik niet altijd van alle momenten kan genieten





en natuurlijk een fijne verjaardag gewenst :-*

@knollie1 wrote:



en soms heel soms vraag ik me dan af, waarom ik niet altijd van alle momenten kan genieten







Ik vraag me dat niet af... je eigen leed is altijd het 'ergste'..
Ik lees zulke dingen ook.. en het raakt me.. maar je zit er zelf (gelukkig) niet in.. in principe ben je het morgen weer vergeten.. Zo zit de mens dan wel in elkaar.. denk ik.. Dus ja, het besef is er hoe gelukkig je eigenlijk 'moet' zijn.. maar aan t eind van de dag kan ik evengoed heel verdrietig zijn om dingen waar ik mee zit.. al zijn die lang niet zo erg als wat ik oa hier lees..

Marion, gefeliciteerd met je meiske.. :dance:

@faizaa wrote:

@knollie1 wrote:


en soms heel soms vraag ik me dan af, waarom ik niet altijd van alle momenten kan genieten







Ik vraag me dat niet af... je eigen leed is altijd het 'ergste'..
Ik lees zulke dingen ook.. en het raakt me.. maar je zit er zelf (gelukkig) niet in.. in principe ben je het morgen weer vergeten.. Zo zit de mens dan wel in elkaar.. denk ik.. Dus ja, het besef is er hoe gelukkig je eigenlijk 'moet' zijn.. maar aan t eind van de dag kan ik evengoed heel verdrietig zijn om dingen waar ik mee zit.. al zijn die lang niet zo erg als wat ik oa hier lees..

Klopt precies.
Mijn eigen leed is soms gewoon ook 'erger' in de zin van dat ik het dan ervaar hoe ik mij voel.
Ik kan (godzijdank) niet voelen, hoe het voelt om een kind te verliezen, of mijn partner...

@Sweet-Love wrote:

@faizaa wrote:
@knollie1 wrote:


en soms heel soms vraag ik me dan af, waarom ik niet altijd van alle momenten kan genieten







Ik vraag me dat niet af... je eigen leed is altijd het 'ergste'..
Ik lees zulke dingen ook.. en het raakt me.. maar je zit er zelf (gelukkig) niet in.. in principe ben je het morgen weer vergeten.. Zo zit de mens dan wel in elkaar.. denk ik.. Dus ja, het besef is er hoe gelukkig je eigenlijk 'moet' zijn.. maar aan t eind van de dag kan ik evengoed heel verdrietig zijn om dingen waar ik mee zit.. al zijn die lang niet zo erg als wat ik oa hier lees..

Klopt precies.
Mijn eigen leed is soms gewoon ook 'erger' in de zin van dat ik het dan ervaar hoe ik mij voel.
Ik kan (godzijdank) niet voelen, hoe het voelt om een kind te verliezen, of mijn partner...


Het blijft een ver-van-je-bed-show.. hoe erg dat ook klinkt.. ik kan best een tijd bezig zijn met het leed van een ander.. en me daar naar over voelen.. maar daarna.. life goes on.. en ik vergeet het.. Zodra je zelf een groot verlies hebt geleden besef je pas hoe futiel je zorgen van daarvoor waren..

Zo is het ook Fai. Natuurlijk raken mijn eigen zorgen me. Heb ik momenten dat ik het leven gewoon soms niet zo leuk vind. Baal ik van alles en iedereen. Zo ís het gewoon en daar is helemaal niets mis mee. Ik voel me dan ook niet schuldig als ik soms vind dat ik een ‘heeel zwaar leeevuhh’ (op zijn Brigitte Kaandorps :wink: ) heb. Mijn zorgen zijn op dat moment gewoon reëel.



Vandaag moest ik gewoon aan ze denken. Toen ik ons jetje uit bed haalde. Aan wat er is gebeurd met Ollie’s man, en met onze kokmama’s. Ik denk dat ik heel vaak heel bewust mijn zegeningen tel en me ook heel bewust ben van het geluk dat ik heb. Ik ben er nog! En ineens werd ik zo verdrietig voor de kokkers die zulk immens verlies hebben geleden en het nu zonder een dierbare moeten doen. Vooral omdat wij hier natuurlijk over het algemeen deel uit maken van een jong gezin. Dan ben je helemaal niet bezig met het verliezen van je partner, of je man, (of je eigen kind). Dan is het juist zo vreselijk confronterend…



Morgen is mijn bui weer over. Voor nu gewoon even een blue en melancholisch dagje…

Is ook goed… voor ons allen… om te weten dat onze zorgen in verhouding maar kleine zorgen zijn… brengt ons met beide benen op de grond… count our blessings…

Iets te vroeg terug van vakantie op de dag dat mijn mama eigenlijk haar 61ste verjaardag had moeten lezen, las ik het verschrikkelijke bericht van iemand die haar man en 3 kindjes die hun papa moeten missen…



Ik baalde dat onze vakantie niet helemaal was wat we hadden gehoopt, maar op dagen als deze weet ik dat het allemaal erger kan, dat je soms heel soms je eigen ellende even niet zo erg vindt, en dat dan plaats kan maken voor medeleven en verdriet om een ander.