Hallo allemaal,
In eerste instantie zullen enkele van julie denken, een jaar wat is dat nou?
Geloof me, een jaar kan een eeuwigheid duren.
Heel kort mijn geschiedenis ter info:
eind 1998 gestopt met pil
2001 endo vastgesteld via kijkoperatie
2001 ingeschreven voor adoptie (wetende van de wachtlijsten)
2005 zoon geadopteerd
2007 spontaan zwanger
2008 zoon geboren
Zoals jullie kunnen zien zit er zo’n 9 jaar tussen het begin van onze kinderwens en een daadwerkelijke zwangerschap. In al die jaren ben ik ook nooit zwanger geweest (geen MK ofzo). Ik was er dus ook van overtuigd dat het bij ons gewoon nooit zou gebeuren. Na de geboorte zijn we bewust niet aan anticonceptie begonnen, omdat we heel graag nog een kindje zouden willen (ineens hadden we een keuze). Dat we nu alweer bijna een jaar bezig zijn valt me dus erg zwaar (afgelopen 2 weken weer een flinke dip 
).
Ik twijfel om te beginnen aan een mmm. Voorheen had dat geen zin (werd gezegd), want de kansen op een zwangerschap waren bijna nihil. Nu na de zwangerschap weet ik dat mijn lichaam hier wel toe in staat is.
Ook weet ik nu dat ik heel heftig reageer op de hormonen in mijn lijf (echt depressief t/m zelf****gedachten) en dat de mmm mij en ons gezin waarschijnlijk meer kwaad dan goed zal doen. Het is dus eigenlijk geen echte keuze, maar ik wil zo graag nog een kindje. Hoe schakel je dat gevoel uit?
Zijn er mensen die voor dezelfde keuze/problemen staan? Of is er iemand die iets herkent? Tips? Of iemand die het zelf ook prettig vindt even haar hart te luchten en het gevoel te hebben niet alleen te zijn?
Bedankt voor jullie aandacht.
Anke
PS Natuurlijk concentreer ik me vooral op de dingen die we al bereikt hebben. Onze twee knullen en ons gezin, maar soms kruipt het verlangen naar de voorgrond en om die reden heb ik dit topic geplaatst.
ik herken je gevoelens niet maar waarom zou de medische molen geen kans hebben?
is er wat bij jouw aan de hand? endometrie en bij je man?
ik kan moeilijk die keus maken voor je snap je gedachten gang wel de mm heeft zoveel inpact op je leven, en daar moet je wel volledig achter staan en je man ook
je bent spontaan zwanger geweest dus het kan wel :dance: want je hebt een mooie zoon!
alleen ja dit kan ook geluk zijn omdat het zolang heeft geduurd ik vind het moeilijk om je een goede raad te geven wil je alleen heel veel sterkte toewensen met een juist besluit!
en schrijf maar lekker van je af!
Hoi Anke. Vervelend dat je zo slecht op al die hormoonbehandelingen reageert. Dat maakt het allemaal moeilijk. Het enige wat ik je zou willen zeggen, denk er goed over na, als je nu niet de mmm in gaat, hoe denk je daar over 10 jaar over, misschien krijg je spijt omdat je het niet hebt gedaan? Je kunt op elk moment stoppen als het te zwaar blijkt te zijn.
En ja, ik weet hoe het voelt, je bent heel blij met je kind(eren) maar voor je gevoel is je gezin nog niet compleet.
Sterkte :hug:.