(wat blijft het stil hier?!?!?!)
Het is hier inderdaad laatste tijd stil…
de meeste nod dames zijn dan verhuisd naar het zwanger lijstje… en ik vind het wel spijtig dat het dan stilletjes word rond hun…
Wilma hoe is het met jouw???
Hoi Lunastar,
Mijn nieuwe NOD staat nu op 15 september 2007.
Met mij lijkt het nu weer de iets betere kant op te gaan.
Ik zit momenteel in een dip zeg maar.
Op mijn werk kon ik mij niet meer goed concentreren het laatste anderhalf jaar. Mijn afd.chef heeft mij erop aangesproken tijdens een functioneringsgesprek dat er regelmatig wat mis ging, en ook dat ik me erg had terug getrokken in mezelf. Ik leek erg afwezig te zijn.
Zo kwam ik in elk geval over.
Dat kan inderdaad wel, want het is soms een echte wirwar in mijn hoofd, een soort van wervelstorm, mijn hele leven zie ik soms voorbij komen, en dan vooral de dingen die verkeerd waren in mijn leven.
We zijn erg bezig met kinderen momenteel, en met name heb ik erg veel onrust in mijn hoofd. Het wil maar niet lukken met kinderen, 3 mk’s gehad, de laatste dateert van 10 mei 2007.
Voor ik mijn huidige man leerde kennen heb ik een relatie van 15 jaar gehad met iemand die alcoholist was, en waardoor ik erg veel meegemaakt hebt. O.a. huiselijk geweld, ik bespaar je de details. Het was voornamelijk psychisch, enkele keer kwam het tot slaan.
Maar ik was ontzettend bang voor hem, ik stond als verlamd, genageld aan de vloer als hij weer een gedronken had en erg lastig was.
Heb daarvoor een pestverleden gehad op school, waardoor ik in die negatieve relatie ben terecht gekomen.
Maar om een lang verhaal kort te maken, want ik kan er boeken over schrijven, zijn dit o.a. zaken die bij mij spelen momenteel.
Daar boven op komt de kinderwens, die ook niet wil lukken.
Het enige wat nu wel positief is, is dat ik pas getrouwd ben sinds 15 juni 2007 met mijn huidige man, een echte zorgzame en lieve en betrouwbare man. Hij waardeert me heel erg, hij laat me in mijn waarde, probeert me te helpen uit deze negatieve spiraal te komen.
Alleen lukt hem dat niet alleen, ik heb er professionele hulp bij nodig, want het is niet de bedoeling dat mijn huwelijk hieronder moet gaan lijden.
Hij houdt al genoeg rekening met mij, en hij houdt veel van me.
Ik hou ook heel veel van hem, en ben hem zeer dankbaar dat ik hem tegen ben gekomen.
Maar goed…ik zit dus niet lekker in mijn vel.
Inmiddels heb ik mijn afd.chef verteld dat we met kinderen bezig zijn, maar dat het niet goed wil lukken, en wordt ik wel zwanger, dan gaat het mis. Dat het al 3 keer een miskraam was geweest. Daardoor moest ik regelmatig naar het ziekenhuis, voelde ik me soms niet lekker door al die hormonen. Ik voel me daar zo machteloos in, en ik voel me dan soms wel mislukt. Want als ik op dingen terug kijk wat in mijn leven allemaal gebeurd is tot nu toe, dan moet ik toch wel regelmatig slikken. Wat heb ik kansen laten liggen en laten lopen.
Nu gaat alles wel goed, leuke lieve man, leuk huis met grote tuin in een leuk dorpje, leuke collega’s, een begrijpende chef die mij graag verder wil helpen. Die mijn maatschappelijk werkster gaat betalen.
Omdat dit door mijn bedrijfsarts is geadviseerd. Ik heb op dit moment eigenlijk niet veel te klagen, behalve onze kinderwens wat ook heel moeilijk is.
Aan de bedrijfsarts heb ik mijn problemen voorgelegd, en alles in grote lijnen gezegd waar ik mee zit.
Volgens hem heb ik mijn vorige relatie nog niet goed verwerkt, en zeker ook mijn pestverleden niet te vergeten.
Hij zei ook dat ik bezig was met een zoektocht naar mezelf, mijn eigen identiteit. Want wie was ik eigenlijk, wie ben, wat wil ik, hoe zie ik mijn toekomst??? En wat vind ik leuk.
Daar moet ik achter zien te komen met hulp van een bedrijfs maatschappelijk werkster.
Alles tolt me door mijn hoofd, afdwalende gedachten terug naar het verleden, en steeds komen die beelden weer terug. Ik denk nu aan alles dat mislukt is, althans mijn visie, en dan lukt kinderen ook nog eens niet, nu ik wel een leuk leven leidt. Alles bij elkaar is het toch wat teveel geweest, incl. 3 verhuizingen de laatste 4 jaar.
Ik moet het verleden een plaats gaan geven in mijn leven, en hier mee om leren gaan. Ik moet me in elk geval nu op de positieve dingen richten.
Als mijn afd.chef niks gezegd had was ik nog niet wakker geworden.
Nu ga ik stappen ondernemen, probeer nu positieve dingen voor de geest te halen. Dat alleen al voelt iets prettiger aan.
Ik voel al wat opluchting nu ik het op mijn werk aan mijn chef en aan 2 collega’s heb verteld. 1 daarvan is nu zwanger. Ik kan er nu af en toe eens over praten, en er wordt eens gevraagd hoe het met me gaat.
De bedrijfsarts zou mij bellen voor een afspraak met die bedrijfsmaatschappelijk werkster. Ben benieuwd wanneer.
Ik ben wel alerter op mijn werk, en controleer mijn werk een keer extra.
Volgens mijn chef was dat nu al merkbaar voor hem.
Groetjes Wilma32
Hoi meiden,
Hier ook weer een teken van leven van mij!
Ik ben erg moe en veel misselijk dus heb weinig puf om overal op het forum te reageren.
Maar ik ben jullie absoluut niet vergeten en dank nog veel aan jullie!
Succes met alles!
Liefs,
Hoop
Wilma wat een verhaal…
en meid hopelijk gaat die persoon je helpen je verleden achter je te laten… Is heel moeilijk… begrijp ik wel want heb ook een slechtte jeugd gehad maar sinds ik mijn ventje heb leren kennen… heb ik geleerd het achter mij te laten… maar ook hier komt dat met momenten naar boven en zeker in moeilijke momenten zoals bij ons de kinderwens ook niet wilt lukken… Ze zeggen altijd vergeven is het begin van het verleden achter je te laten… maar vergeten zul je dit allemaal nooit… je moet het een plaatsje geven…
Hopeljik gaat het vlugger beter gaan en gaat jullie kinderwens dan ook vlug in vervulling gaan…
dikke knuffel en toi toi toi meid :thumbup:
Hoop meid leuk dat je nog iets laat horen… las dat je de 30ste voor 2de echo moogt gaan… spannend meid… en meid… dat moe zijn hoort erbij… probeer er toch van te genieten
liefs lunastar
Dag Wilma,
jeetje wat een verhaal. Ik kan me heel goed voorstellen dat de arts zegt om eerst eens bij jezelf te graven. Eerst je eigen ding weer op de rails te krijgen. Ik durf te wedden wanneer je dat voor elkaar hebt gekregen dat zwanger worden al veel gemakkelijker gaat. Maar het is altijd lastig zoiets. Ze vertellen er nooit bij HOE je dit moet doen… Weet in ieder geval dat wat er is je er hier over kunt schrijven. Misschien helpt het en krijg je feedback waar je wat mee kunt.
:hug: :hug: :hug: :hug:
Maar wat fijn dat je nu een man hebt die zo lief is. Blijkt na alles dus datr er ook lieve mannen op de wereld bestaan. Daar heb ik ook heel lang aan getwijfeld.
Even weer terug komen in de werkelijkheid, IK MOET WEG… werken. Ik kijk wel of ik vanavond wat meer kan schrijven.
Groetjes Fluffie
(ps: ik voel me zo raar de laatste dagen, maar heb met vriendlief een wedje gelegd dat ik zaterdag gewoon weer ongi wordt) :mrgreen:
Hoi,
Fluffie, bedankt voor je lieve reactie.
Ik zie je reacties graag tegemoet.
Ik heb gistermiddag zelf nog contact gehad met de bedrijfsarts, en ik word deze week nog gebeld voor een eerste afspraak bij de bedrijfsmaatschappelijk werkster. Zij gaat mij nu bellen.
De bedrijfsarts zou er meteen werk van maken, en als ik as. donderdag niets gehoord heb, moet ik even contact met bedr.arts opnemen.
Dus ik ben toch wel benieuwd hoe alles gaat lopen. Maar ik ben er nu ook echt aan toe om hulp te accepteren en met mezelf aan de slag te gaan.
De bedr.arts heeft mij wel gezegd dat hij niet denkt dat stress de oorzaak is dat zwanger worden niet zo wil lukken of steeds misgaat. Volgens hem zou het dan niet eens tot een bevruchting kunnen komen.
Hij denkt dat de mk’s toch lichamelijk zijn, maar dat moeten de specialisten gyneacologen uitzoeken, zegt hij.
Hij vond ook dat ik beide problemen tegelijk moest aanpakken, omdat het beiden in verband met elkaar staat.
Lichamelijke voortzetten via AZM, en de psychische zaken bij de bedr.maatsch.werkster.
Ik hoop dat ik snel alles op een rijtje heb, en dat ik verder kan met mijn leven, dat ik met mijn verleden verder kan leven, maar dat ik het een plaats kan geven.
Nu ik weet dat ik aan mezelf flink moet werken, ben ik daarmee eigenlijk al begonnen met mezelf. Ik probeer wat positiever te zijn, ben nu wel alerter op mijn werk, omdat ik weet dat ik fouten heb gemaakt.
Deze moet ik zien te voorkomen, en dat kan ook, want mijn afd.chef weet dat ik de capaciteiten wel heb, want het is jarenlang heel goed gegaan. Het laatste anderhalf jaar is er iets anders aan de hand, en hij weet nu wat er zo ongeveer speelt. In elk geval de kinderwens, miskraam, en mijn vorige relatie. De rest heb ik niet verteld, maar wel aan mijn bedr.arts.
Het inhoudelijke moet ik bespreekbaar maken bij de bedr.maatsch.werkster.
Ik kan niet wachten om eindelijk iets te ondernemen.
Ik ben blij dat ik het zelf wel inzie, ben gelukkig vrij nuchter.
Groetjes Wilma32
Dag Wilma
Daar was ik weer. Ik heb het gevoel dat je de allereerste stap al hebt gezet. Je geeft toe dat je hulp nodig bent. Da’s een goed teken. Sta er voor open, dan gaat het allemaal al veel gemakkelijker. Niet altijd even “flink” willen zijn. Ik zie in mijn eigen omgeving veel vrouwen die flink zijn, altijd maar door gaan en op die manier steeds meer hooi op de vork nemen. Op een gegeven moment kun je die niet meer tillen… Pas op de plaats maken heet dat toch? Neem je tijd, ga even lekker egoistisch doen. Jij bent nu belangrijk.
Ik ben het niet eens met je bedrijfsarts. Is dit een man of een vrouw? Onze (lees vrouwen) hormoonhuishouding is een zeer ingewikkeld proces. Het lichaam moet bepaalde hormonen aanmaken zodat je cyclus normaal verloopt. Niet alleen je “kippenhok” is hiervoor belangrijk, maar ook je schildklier, hypofise en hypothalamus. Dit zijn gebieden in de hersenen. Wanneer je stress hebt, bewust of onbewust, maken ook deze gebieden stresshormonen, adrenaline en endorfine aan. Ik kan me goed voorstellen dat door deze hormonen je lichaam anders functioneert dan “normaal”. Daar komt nog eens bij dat het mij prettiger lijkt om zwanger te worden als je jouw eigen leven helemaal op de rit hebt. Wat moet een pasgeboren babytje met een moeder die er op een gegeven moment helemaal doorheen zit? Het kan natuurlijk nooit kwaad om een specialist te vragen hoe je “hokkie” er nu uit ziet. Zelf heb ik ongelovelijke “ontpilklachten” gehad waardoor zelfs mijn huisarts twijfels had. De gyneacoloog heeft mij ge-echood en vertelde aan de assistent in opleiding dat ik een voorbeeldplaatje was. Alles zag er goed uit. Dat gaf veel zelfvertrouwen.
Ik denk dat het een goed teken is dat jou manager merkt dat er veranderingen zijn in je functioneren. Hij/zij gaf toch aan dat het de laatste tijd weer wat beter gaat? Hou aan dit soort feedback vast. Je geeft zelf ook al aan dat je de hele zaak nu nuchterder en positiever ziet! Nog een advies… Verwen jezelf lekker… je verdient het! :hug:
(ps: wat weer een lang verhaal… ):mrgreen:
Groetjes Fluffie
wilma ik kan niet meer zeggen dan fluffie hier al neerschreef…
maar wil toch iets toevoegen… ik heb gisteren ergens gelezen… gaat over een proffesor in fertiliteit… het ging meerbepaald dat ze meer doen rond onvruchtbaarheid bij vrouwen dan mannen… maar dat wou ik niet zeggen… Hij zei ook dat een vrouw zelf kan bepalen hoe haar cyclus loopt… dat het veel afhangt van de vrouw dus hoe de cyclus loopt… ze moet geloven dat ze normale cyclussen heeft en een goede eisprong dat is al een start een begin naar een goede cyclus… dus meid nog ff alles op een rijtje zetten en je kunt er weer in geloven meid…
ps: ik weet dat ik ook zo iemand ben die haar sterk houd en alles maar pikt en opneemt maar niet verwerkt, ook al ben ik een heel sterk gevoelsmens, maar door vroeger heb ik geleerd mijn gevoelens niet rap te laten zien… en dat is ooit ten koste geweest van mijn gezondheid… Maar toen ik aan de beterhand was is ons Luna dus verwekt… en dankzij mijn ventje heb ik geleerd mijn gevoelens terug te tonen… en meid weet dat lucht op… ook al voel ik me soms wel belachelijk…
meiden ik duim voor jullie allemaal :thumbup: :thumbup:
liefs lunastar
Hoi,
Fluffie en Lunastar, ik ben blij met jullie reacties, en toevoegingen.
Ik kan dat momenteel heel goed gebruiken.
Ik zet mezelf niet zo snel op de 1e plaats, maar nu doe ik het wel.
Heb een begin gemaakt, probeer de motivatie weer vast te houden, dat lukt redelijk tot nu toe. Dit is mijn 4e werkweek weer na mijn vakantie.
Ik heb nu nog niet 1 keer verlof opgenomen, nog geen uurtje.
Afgelopen periode was ook vrij chaotisch geweest, 2 operaties, verbouwen, voorbereidingen bruiloft, en bezig zijn met kinderen, en onverwerkte dingen. Ik heb het afgelopen half jaar 3 keer verzuim gehad, incl. operaties, en daarna heb ik regelmatig tussendoor wat verlof opgenomen. Ik had geen structuur meer op mijn werk.
Ben deze week ook niet van plan nog verlof te nemen. Heb het ook niet echt nodig.
Ik merk dat ik wat beter in mijn vel begin te zitten, het kost tijd, en ik heb hierbij wel hulp nodig, maar die krijg ik op korte termijn.
Momenteel ben ik sinds een week begonnen met Herbalife, heb het al eerder gebruikt. Een collegaatje doet al jaren aan herbalife, en zij heeft hele goede resultaten bij mensen met veel stress, depressie, huidaandoeningen.
Dit is allemaal op natuurbasis, en ik merk nu na een week dat ik iets meer energie begin te krijgen. Ik ben wat minder somber, zie het weer wat positiever in.
Heb me momenteel ook echt even gericht op mezelf, ik wil goed in mijn vel komen te zitten.
En de bedrijfsarts zegt wel dat stress het volgens hem niet is, maar aan die uitspraak twijfel ik dus zelf ook wel. Hij is trouwens een MAN!!!
Want volgens mij heeft stress zeker ook invloed op je hormonen.
Wilma
Hoi Wilma,
Nou kijk eens aan! 4 weken onafgebroken werken. Weer een pluspuntje voor je lieverd. Ik zal je een stickertje geven! Hahaha, :mrgreen: maar dat geeft aan dat je het wel kunt ondanks alles. Nee ik heb het gevoel dat het allemaal wel op z’n pootjes terecht komt. En een kindje volgt dan echt wel…
Veel liefs, Fluffie :-*
Hoi Fluffie,
Dank je wel voor je compliment!! Doet me goed dat te horen. Het motiveert me alleen maar.
Er komt nu inderdaad weer wat meer uit mijn handen, heb zelfs thuis de letters op ons naambordje geplakt. Was nog een flink karwei om die allemaal mooi recht op één lijn te krijgen.
Het is wel mooi geworden, hebben we samen gemaakt. Mijn mannetje doet de technische kant, en ik de creatieve kant.
Heb gisteravond mijn haar weer in model laten knippen door mijn tante die kapster is. Ik wil er niet meer verloederd bij lopen, want dat is wat de laatste tijd ook gebeurd was. De kinderwens en het huwelijk was het enige wat nog telde bij mij. En het andere was ik een beetje uit het oog verloren. Op mijn huwelijksdag ben ik een metamorfose begonnen, en ik heb daar zoveel geweldige en positieve reacties op gekregen die dag. Ook op mijn make-up.
Dus ik zorg dat ik er nu weer verzorgd uit zie, haren leuk in model, op tijd naar de kapper, ik maak me weer op. Ik kleed me leuker, en door dat alles heb ik een andere uitstraling, en ik voel me er zelf ook prettiger bij. Dit is mijn 1e stap in de goede richting, en ik merk dat ik veel opgeluchter ben nu een aantal mensen weten waar ik mee worstel.
Ze weten ook dat ik er aan werk, en ik krijg nu regelmatig een complimentje. Dat houdt de motivatie er goed in.
Ik ga er helemaal voor, ik wil weer in het reine komen met mezelf, en ik heb me dit nu voorgenomen dat ik eerst zelf goed in mijn vel wil zitten. Dat wil niet zeggen dat ik mijn kinderwens opzij heb gezet, want die staat er heel degelijk, maar niet meer zo obsessief als eerst.
En ik ga proberen om me wat assertiever op te stellen. Ik merk dat ik vaak bang ben om anderen te kwetsen als ik een andere mening heb of nee moet zeggen.
Ik zal hier zeker ook op aandringen bij de bedr.maatsch.werkster, dan ik hier ook iets mee moet gaan doen, en dat ik daar ook wel wat hulp bij kan gebruiken. Assertiviteitstraining of zoiets, en de overige problemen verwerken.
Veel liefs Wilma 32
Nou dames,
de :twisted: :evil: :twisted: :evil: zijn hier gekomen. Mijn volgende NOD is 20 september. Vorige cyclus 27 dagen, nu nog maar 26. Wordt steeds minder… Straks ben ik fulltime ongi!!! :mrgreen:
Hoe gaat het met jullie allemaal?
Groetjes Fluffie
wat spijtig voor je fluffie
hier ook ongi geworden…
heb lijstje aangepast
Dag dames!
Ondanks de ongi hier wel een :thumbup: gevoel! Hoe is het mogelijk?!?!?! :roll: Heb wel in de gaten dat er na bijna 10 pilgebruik iets aan het veranderen is in mijn lichaam, en dat dan ter positieve. Wel heb ik deze maand HEFTIGE buikpijn. Ga de komende periode wat meer op mijn lichaam letten dan op het zwanger worden. Eerst moet ik zorgen dat ik geen pijn meer heb bij de ovulatie, das toch niet normaal?!?!?! :think: Ik heb me ook voorgenomen om wat minder vaak te checken bij jullie. Blijf het wel doen hoor! Waar ik wel benieuwd naar was is hoe het met Wilma gaat.
Groetjes Fluffie :-*
Hoi allemaal,
Allereerst wil ik even doorgeven dat mijn NOD op 13 september as. is, i.p.v. 15 september as.
Fluffie,
Het gaat nu redelijk met mij. Ik probeer de dingen wat positiever in te zien, positiever te denken, en ik moet zeggen nu ik een aantal mensen heb verteld wat er met me aan de hand is, komen mensen ook geregeld vragen hoe het met me is, en dat ik me nergens voor hoef te schamen.
Zo ook, afgelopen zaterdag hebben we een wandeling en barbecue van de personeelsvereniging van mijn werk gehad. Dat is altijd met partners en eventueel kinderen.
De bbq vond plaats in de achtertuin bij een collegaatje, die weet wat er aan de hand is met mij.
Zelf heeft ze een zoontje van 15 maanden, een heerlijk joch moet ik zeggen. Mijn man heeft hem op de schoot gehad, en hem melk gegeven.
Dat kan ik niet aan nu. Een aantal collega’s zeiden tegen mij dat dit in elk geval een hele goede en lieve papa zou zijn. Hij kan zo goed en leuk met kinderen omgaan!!
Heel leuk om te horen uiteraard, en nu we getrouwd zijn, komt het onvermijdelijke, “is er nog niks op komst”?? De mensen die het nog niet weten. Misschien volgend jaar met sinterklaas zei een vrouw. Of willen jullie geen kinderen??
Gezegd dat we wel graag kinderen willen, en dat dat nog wel komt.
En dan praat ik er over heen.
Een aantal vrouwelijke partners van mannelijke collega’s zeiden een paar keer tegen mij: het komt wel goed met jou.
Toen dacht ik: hoe weten die dat nu? Die moeten dat toch van hun man horen. Terwijl ik het die mannen niet heb verteld. Wel iets heb verteld, maar blijkbaar hebben mensen het toch wel door dat er meer aan de hand is dan verklevingen.
Ik had de tranen in mijn ogen staan toen mijn man haar zoontje op schoot had. Ik kon het echt niet. Met oudere kinderen heb ik minder moeite, maar baby’s t/m 2 jaar vind ik moeilijk om daar mee om te gaan. Ik vind het wel leuk, maar het is zo confronterend en het doet je weer denken aan je eigen leed.
Mijn man kan er veel beter mee uit de voeten dan ik, maar ik had al begrepen dat mannen hier anders mee omgaan dan vrouwen.
Op het laatste kwam er een partner van een mannelijke collega ook afscheid nemen. Ze zei toen voor de grap tegen mij en mijn man: “misschien ben je zwanger met sinterklaas”? Ik zei niets, waarop mijn man zei: “we zijn er mee bezig, maar het wil nog niet zo goed lukken, en dat ik het daar erg moeilijk mee had. Ik zei toen dat ik al 3 mk’s gehad had, en dat ze nu onderzoek naar de oorzaak gingen doen.
Die vrouw zei toen: goh, wat erg, dat wist ik niet, sorry dat ik zo reageerde toen net. Ik zei: dat kunt u toch niet weten, is niet erg”.
Toen zei ze: ik weet wat het is en wat het met je doet?? Ik heb vroeger ook moeite gehad met zwanger worden en een paar mk’s achter de rug.
Dat doet heel veel met je en het doet ontzettend pijn als je zo geconfronteerd wordt met het normale. Ik heb met 1 eileider ook 2 dochters gekregen, zei ze toen. Het is uiteindelijk toch gelukt, maar het heeft ook vrij lang geduurd. Hou de liefde vast samen, en probeer er minder mee bezig te zijn, want stress heeft heel veel invloed op mk’s en zwanger worden. Toen zei ze: “het komt wel goed met jullie, het gaat wel lukken”. Ik heb het toen ook niet droog kunnen houden, het zat me al vrij hoog, en toen kwam het eruit, mijn man me vastgepakt en die vrouw ook. ( ik schaamde me intussen dood voor de andere collega’s die er nog waren, wat moeten die niet denken )
Ze wenste ons veel succes en sterkte toe.
Verder heb ik nu een afspraak met de bedrijfsmaatschappelijk werkster op 19 september 's middags, toevallig dezelfde dag dan dat ik naar het ziekenhuis moet voor onderzoek tbv. mk’s.
Het ziekenhuis is 's morgens om 9.00 uur, en om 15.00 uur bij die bedr.maatsch.werkster.
Heb mijn afd.chef dit voorgelegd, dat het misschien een hele dag zou worden. Dat ik anders tussendoor 2 uurtjes verlof wou nemen.
Mijn afd.chef zei toen: nee, het is goed zo, je hoeft niks af te schrijven.
Het is niet niks, 2 emotionele zaken op dag.
Neem de tijd ervoor.
En wat ik ook gedaan heb, afgelopen vrijdag hadden we werkoverleg met de afdeling. Op het laatste heb ik gezegd dat ik ook een mededeling wilde doen, en dan was heel moeilijk.
Ik heb alleen kunnen zeggen dat ik de komende periode weer vaker weg moest voor onderzoeken naar het ziekenhuis. ( en mijn keel zat dichtgeknepen ) Ik kreeg er verder niks meer uit. Die zin kreeg ik met veel moeite eruit. Mijn afd.chef vulde aan: als ik weg moet dat een collega van de afdeling de telefoonvervanging doet, en dat hij er van af wist. Mijn collega’s knikte en begrepen dat ik met een probleem zat, maar het werd wel enorm gewaardeerd.
Een andere collega heb ik nu ook in grote lijnen verteld waar ik mee zat, en waarvoor ik naar het ziekenhuis moest.
Ik heb wel gezegd tegen mijn collega’s dat ik nog wel een keer vertelde wat er aan de hand was, maar dat ik dat nu niet aankon.
Dat werd goed opgevat gelukkig.
Het is dus 3 weken wachten tot de afspraken. Ik probeer nu om wat minder bezig te zijn met zwanger worden.
Ik wil zelf ook de dingen eerst graag op een rij zetten.
Fluffie, bedankt voor je interesse, dat vind ik erg fijn.
Groetjes Wilma32
fluffie hoe bedoel je pijn met ovulatie
ik heb altijd pijn tijdens mijn eisprong… dat vind ik wel gemakkelijk, want dan weet ik juist dat rond die dagen mijn eisprong dus is
Ook ik heb hier vreselijke ongi’pijnen… maar ja dat ben ik ook gewoon…
ben blij voor je fluffie dat je positief bent… dat kan alleen maar ten goede komen meid
Wilma… als ik je verhaal lees herken ik me er heel goed in… Maar toen ik de vragen bleef krijgen van wanneer gaan jullie voor 2de… heb ik besloten van als ze het nog eens vertellen vertel ik ons verhaal… en veel mensen schamen hun dan inderdaad dat ze het gevraagd hebben… Maar ja als ze het niet weten hé… Ik heb het ook tijd moeilijk gehad met kleine beebjes en kindjes… maar ik heb me voorgenomen om te genieten van de kleine wondertjes ook al zijn ze niet van mij… zo heb ik het gevoel dat ik toch een deel nog eens mag meemaken…
Dikke knuffel meid en jullie gaan er gewoon uitkomen en jullie wondertje zal zich hopelijk vlug aanmelden en jullie zullen dan het niet meer loslaten meid…
Fluffie ik voelde ook niks toen ik ongi werd… ik verwachtte ook niks anders en ik begin eindelijk vrede te krijgen met het gedacht dat het misschien alleen bij ons meisje zal blijven… maar geef eerlijk toe dat ik altijd een beetje hoop blijf houden… en ook mijn moeilijke momenten heb… maar ja de wens blijft
veel liefs en dikke knuffels voor jullie
Patricia proficiat met de geboorte van je dochtertje Nesrin… geniet nu maar lekker van je wondertje
Lunastar :inlove:
Dag dames,
@ Lunastar, volgens mij behoort het zo te zijn dat je de eisprong niet voelt… Maar maakt ook niet uit, bij mij deed het zo’n pijn dat ik niet eens normaal rechtop kon staan…
@Wilma, mooi dat het wat beter gaat. Lekker zo door gaan komt het allemaal wel weer goed…
Groetjes :dance: Fluffie
Kan ik ook op de NOD lijst komen? Ik moet morgen 31 aug. ongi worden.
Wilma ik vind het verschrikkelijk voor je dat je dat allemaal mee maakt maar gelukkig krijg je hulp om het te verwerken.
dag mevrouwtje ongeduld. spannend, morgen je nod! denk je dat je ongi wordt?
groetjes fluffie