De titel zegt het eigenlijk al…
Ik wilde graag weten jullie partners op jullie uitblijvende zwangerschap reageren en de eventuele onderzoeken in het ziekenhuis?
Mijn vriend vindt het allemaal heel eng, zeker toen hij zijn zwemmers naar het ziekenhuis moest brengen. Dat doe ik nooit meer riep hij toen hij thuis kwam.
Mijn vriend is er een van de nuchtere onder ons in tegenstelling tot mij. Het komt allemaal wel goed en geef het tijd krijg ik regelmatig te horen. Soms best wel frustrerend :? , omdat het lijkt als of ik de enige ben die me zorgen maakt. :wall:
hoe is dit bij jullie??
gr.
Chantal
Hoi ijsklontje,
Ook wij zijn sinds kort de medische molen ingegaan. Mijn man vond het ook niet erg leuk om zijn zaad weg te brengen, maar went inmiddels wel aan de onderzoeken. De 2e keer dat hij zaad moest inleveren kon het hem al niks meer schelen. Het enige wat hij erg vervelend vindt, is wanneer ik pijn heb bij een onderzoek. Verder gaat het tot nog toe wel goed en valt ons al dat ziekenhuisgedoe nog erg mee!
Jullie in ieder geval heel erg veel succes!
Groetjes Jozie
Hoi Chantal,
Bij mij heeft hubbie ook heel erg moeten wennen aan al het medische geneuzel…
De eerste keer zwemmers inleveren vond hij ook ECHT niet leuk. Tot overmaat van ramp kwam hij een overvolle wachtkamer binnen. Iedereen zat er om bloed te prikken en hij was zelf 5 minuutjes te laat.
De verpleegkundige zei doodleuk: “sorrie meneer, maar u bent te laat, het lab sluit om 9.00. Kom donderdag maar terug!”
Sta je dan in een overvolle ruimte met je potje…
De keer erop werd ik erop uitgestuurd… :mrgreen:
Morgen moet mijn mannetje zwemmers produceren in het ziekenhuis. Maar gelukkig woont mijn moeder vlakbij en doen we het samen (komt toch ons beeje uit hopelijk) Mijn moeder is werken hoor hahaha
Maar wij voelen vanalles als vrouw, maar de mannen heb vaak hun twijfels nog wel… Die hormonen bij de vrouw zorgen er wel voor dat je moeder wilt / moet 
worden.
Mannen ervaren dat echt anders. En als ze dan ook nog eens op hun mannelijkheid getest worden, wordt het wel moeilijker… :?
Stap voor stap zal hij erin groeien en zal hij jou ook steunen.
En net wat Jozie zegt, mijn vriend vindt het ook erg moeilijk om mij pijn te zien hebben. Dan staat hij er machteloos bij.
Ik zou zeggen geef m de tijd…
En je bent echt niet de enige die het zo ervaart!! Hele dikke knuf!!!
Sterkte
Liefs Nicje :-*
Hoi Chantal,
zoals de dames hier voor me ook al schreven; het is erg moeilijk voor mannen om te zien dat de ander pijn heeft. Bij ons moet er een paar weken gespoten worden om eitjes te kweken en daar is de mijne gelukkig al helemaal aan gewend net als ik dat zelf ben. Ik heb gelukkig ook niet al teveel last van humeurschommelingen dus dat valt ook mee. Maar tegen de tijd dat we aan een punctie toe zijn dan vind hij het toch ook wel weer heel spannend worden. Maar tot nu toe hebben we er al 2 gehad en beide keren viel het reuze mee dus misschien dat het ditmaal ook minder stress oplevert.
Alle onderzoeken daarvoor (2 kijkoperaties en ontelbare echo’s) vonden we alletwee ook meevallen en zelf weet ik ook dondersgoed dat een arts er niet is voor is om je pijn te laten hebben en er een goede vertrouwensband nodig is tussen jezelf en je arts. Dat is iets wat er of wel is of niet is en maakt een wereld van verschil tijdens onderzoeken en behandelingen.
Wat ik mezelf ook altijd voor ogen houd is het doel. We willen erg graag een kindje van ons samen en daarmee kom ik overal doorheen. Ik weet ook dat wat er ook gebeurd ik ben degene die de laatste zeg in alles heeft. Als ik wil stoppen dan stoppen we en ook daar heeft de arts geen zeg in! Ik ben de baas over mijn eigen lijf ook tijdens alle behandelingen en gelukkig heb ik een gyn getroffen die dat ook vind en die altijd naar me zal luisteren en me ook mee laat beslissen over van alles waarmee dat mogelijk is.
Nu weet ik dat natuurlijk niet zeker maar ik geloof wel dat dat ook een stukje rust geeft voor mijn partner. Hij kan ook altijd met alle mogelijke vragen bij haar terecht en wij zijn ook van de humor. Als er weer eens wat gaat gebeuren zoals een punctie dan proberen we zelfs die dag nog ergens een grapje in te passen. Toegegeven soms nogal ‘zwarte’ humor in de zin van bv; ‘zullen we van plek ruilen dan doe jij even de punctie’ 8) maar net even die 5 minuten lachen ervoor maakt het wat makkelijker.
Verder tja de vrouw heeft vaak toch de meest ‘intieme’ onderzoeken en daar is helaas niets aan te veranderen. Het enige wat ik mezelf en mijn partner daarover kan voorhouden is dat als we eenmaal zwanger zijn de vrouw ook daarvoor de groots mogelijke ‘beloning’ voor krijgt omdat zij degene is die het kindje mag laten groeien.
En niet te vergeten wat ik heel belangrijk vind is dat je partner bij alles betrokken wordt, moeten er beslissingen gemaakt worden dan moet zijn stem ook gehoord worden, zit hij ergens mee dan moet hij weten dat hij (al is het midden in de nacht) daarmee bij me terecht kan, en dat hij NIET die wandelende zaadjesfabriek is maar een heel belangrijk deel in het kindjesmaak proces zonder zijn ‘aandeel’ kan er niet eens een kindje gemaakt worden. Daarmee krijgt hij ook het gevoel dat hij er niet zomaar een beetje bij zit voor de sier en tja respect heeft iedereen nodig natuurlijk.
Ik denk ook wel dat (vooral dat eerste) zaadonderzoek bij mannen altijd gevoelig ligt. Hij wordt er opeens mee geconfronteerd dat het zo kan zijn dat er misschien wel iets niet goed in zou kunnen zijn. Mannen zijn vaak flinke binnenvetters en wie heeft er wel een stemmetje in zijn achterhoofd gezeten dat er aan zijn kant ook iets niet goed kan zitten. Dat is natuurlijk hartstikke eng en dan komt er uiteindelijk ook nog een arts die die zwemmers wil onderzoeken :shifty: dat is stressen. Misschien gaat dat wel over zodra er een goeie uitslag komt waardoor een evt tweede keer onderzoek toch iets makkelijker wordt?
Wie weet is het voor hem een manier om aan te geven dat hij het er moeilijk mee heeft en vraagt hij zo wel om wat medeleven? Dat is toch iets waar mannen maar erg moeilijk om kunnen vragen want het wordt vaak gezien als een teken van zwakte. Ikzelf vind van niet want juist het WEL vragen is een goed teken dan weet hij wat hij wil en wat hij nodig heeft.
Wij zijn nu 1,5 jaar bezig en sinds aug 2005 bezig met allerlei onderzoeken en bezoekjes aan de gyn.
Ik heb echt het geluk dat mijn vriend het allemaal niets uit maakt :thumbup: en dat bedoel ik in de positieve zin!
Hij heeft al een keer zijn zaad in moeten leveren, hij heeft een check up bij onze vrouwelijke HA gehad (die ging voelen of zijn ballen goed waren ingedaald en of er geen vernauwingen zaten), en hij moet natuurlijk op gezette dagen presteren, het maakt hem allemaal niets uit hij doet het met liefde en plezier :oops: iets waar ik heel erg blij om ben!
Zelf kan ik gelukkig ook makkelijk de knop omzetten, heb nu al meerdere onderzoeken gehad en dus ook meerdere keren letterlijk en figuurlijk met de billen bloot geweest
Wij hebben allebei zoiets van: het is voor een goed doel en het moet nu eenmaal, en de troost is ook dat wij niet de enige zijn.