en dan gaat het mis

Heel veel sterkte meid :hug:

Helaas herken ik je verhaal. Ik heb gisteren te horen gekregen dat het vruchtje te klein is voor de duur van de zwangerschap (7 weken). Ben nu aan het afwachten op een spontane miskraam… 't Is moeilijk… wens je heel veel sterkte… :hug:

Wat een ellende toch, dat zoveel stellen dit mee moeten maken…

heel veel sterkte allemaal, inclusief wijzelf…

lieve Franca



wat ontzettend oneerlijk he.

ik heb het zelf niet mee gemaakt maar begrijp zo ontzettend hoe je je voelt.

ga je voor een mooie echo met een kloppend hartje en dan zie je het niet en bergijp heel goed dat je het niet gelooft en denkt dat ze het verkeerd hebben gezien.

neem alle tijd die je nodig hebt om het een plekje te geven.

heel veel sterkte de komende tijd en een dikke knuffel :hug:

Franca, heel veel sterkte met het verwerken van jullie verlies, ook ik heb een miskraam en curretage gehad. Persoonlijk vond ik de curretage heel erg meevallen en voelde me vlak daarna ook prima, helaas kwam hier later de klap en ben ik te snel weer aan het werk gegaan. Neem je tijd om alles te verwerken en ook de tijd om lichamelijk weer te herstellen.



Mocht je het willen lezen, http://www.kindjeopkomstforum.nl/viewtopic.php?t=44286&start=0 hier staat ons verhaal over de miskraam en curretage.



Liefs Marieke

Lijkt me echt een domper om er zo achter te moeten komen. Ik heb twee jaar geleden ook een mk gehad rond die periode maar begon met bloeden en op een manier dat het wel duidelijk was. Op zich ben ik daar achteraf wel blij mee want daardoor kwam ik er zelf achter ipv een mooie echo te verwachten.



Sterkte met alles.

Hoi Franca,



Allereerst heel veel sterkte met dit verlies :hug: .



Ik weet helaas een beetje wat je doormaakt. Ik kreeg bloedverlies na ruim 11 weken en bij de echo die toen is ingelast bleek dat het vruchtje al met 6 weken was gestopt met groeien. Ik heb toen op advies van de gyn een midweek afgewacht (thuis, want ik zag het niet zitten om op m’n werk het doorzetten van de mk af te wachten) en voelde me die week lichamelijk eigenlijk goed (afgezien van bloedverlies). Een uur voordat ik weer voor controle (echo) zou gaan kreeg ik buikkrampen (misschien te vergelijken met heel lichte weeën) en toen kwam het echt los. De controle echo zag er toen ‘goed’ uit.



Ik vond het onvoorstelbaar dat ik zo lang heb ‘doorgelopen’ in de waan dat het nog goed ging, ik had totaal geen signalen gekregen maar dat schijnt wel vaker voor te komen. Rationeel gezien had ik het nog erger gevonden als het vruchtje veel later was gestopt met groeien.



Die kleine week thuis afwachten vond ik aanvankelijk echt dramatisch (ik had gevraagd om een curretage direct daarna) maar achteraf was het beter om de natuur haar gang te laten gaan en had ik daarmee ook de tijd om e.e.a. emotioneel een beetje proberen te verwerken.



Ik hoop voor je dat het vanzelf los komt in de komende dagen.



Neem de tijd om dit te verwerken, praat er over met mensen. Laat je tranen lopen als je daar behoefte aan hebt. Fijn dat je steun krijgt van familie en vrienden.



De ‘mooiste’ reactie van een goede vriendin (die zelf helaas geen kinderen kan krijgen) vond ik: “ook al was er nog weinig zichtbaar op de echo, dit babytje was allang opgenomen in jullie harten”.



Het is ook ‘fijn’ om je verhaal kwijt te kunnen bij lotgenoten.



Sterkte!

Heel veel sterkte met dit verlies.



Zelf heb ik een klein beetje ervaring hiermee.

Ik was zwanger van een tweeling, met 7 weken 6 dagen kreeg

ik mijn eerste echo.

Daaruit bleek dat 1 van de 2 gestopt was met 6 weken groeien.

Ik had ook rond de 6 weken een hele dag een bloeding gehad.

voor mij dus een dubbel gevoel dat ik toch een van de 2 verloren had.



Hopenlijk mag je snel weer zwanger worden



:hug: